Gedichten die jou raken waar het hoort
Ze laten zich slecht lezen
die mensen om mij heen
Achter lachen schuilt huilen
blikken in ogen breken uiteen
in pijnlijk herinneren
Zo zullen ze mij ook wel lezen
Tussen ongeschoren baard
pronkt een grote grijns
onder ondeugend kijken
tot je de schone schijn wegveegt
de dood huist ook gewoon
waar dit leven woont
huid dwarrelt door de kamer
of de losse haren op je jas
een mug laatst laf platgeslagen
over een pas fris gewitte wand
die slak zo weerloos ingegraven
tussen rubber ribbels van een laars
dan ineens slaat hij ijskoud toe
hoekt je hard neer, totaal verrast
wanneer zij is verdwenen plots
een kale plek naast jouw matras
besef je wel hoe mooi jij bent
in de voltooid verleden tijd
en slaapt, ver van mijn bed
in dat van weer een ander
achter in mijn hart
ligt verlangen verborgen
op zoute tranen
huil ik mee
met het gejank van buiten
wat om mij opvalt
enkel raakt op rubberjas
druilerig snikt bloeien
vanuit doorweekte knop
die maar nooit verbreken mag
in teer verlokken
sleept mijn ijdel hopen voort
bedreigt door zware sluier
tot aan fel verlicht gevonden
in de kleine uren
van de avond
loert dat denken
voor wie luistert
losse knoppen, kruipend
buiten verder lege ruimte
een woord, een beeld of iets geschreven
van dat van toen tot die van ooit
varen tranen over vragen
kil kapot op kale tegels
binnen onverschillig duister
wakend tussen nu en later
die lach daarnet heb ik zo gemist
leed ik maar met beide ogen dicht
dicht ik hier vaag over jouw gezicht
vergeten hoe graag ik je nooit zag
je zag het in haar ogen
oude tranen achter gebroken blik
spraken van teveel, te vaak
haar gestolen hart gestoten
aan de randen van vertrouwen
bleek de hoop op
verloren in de herhaling van
laat je maar heerlijk raken
door het trieste in de dagen
je blik lijkt zinloos te vertragen
op de stilte weggedragen
een zilte traan omlaag gelopen
je maag gevuld met knopen
doorlopen evenvele vragen
laat ze maar aan jou knagen
de mooiste zinnen voor ons maken
de dag drijft over in plakken grijs
gooit verdriet op beton en op mij
passen glijden hun verloren strijd
kou verstilt, de seconden voorbij