buiten wonen de grootste dromen
waar ze stil schuilen tussen blad
op witte wolken samenkomen of
voor je voeten liggen op het pad
je hoeft niet eens te zoeken
alleen te zien voor wat ze zijn
geen dure wereldreis te boeken
je vindt ze in het allerkleinst
hij liep het liefst, de man
ruim over de helft
onderweg naar de dood
hij zag het aan zijn handen
bruine vlekken boven droog
houden vast wat al eens was
hij bleef heel even staan
keek naar het ongewis
en telde stil de dagen af
bergen slapen niet, ze waken
over wie er tussen takken slaapt
onder stenen droomt, schuilt in holen
ze kijken je aan vanuit de hoogte
er bestaan geen woorden voor
hoe klein en tijdelijk we zijn
tussen dit aloude groots
waar alleen het zwijgen hoort
tussen groen verpakt wacht ik op de zon
ze zet het dal eerst snel in damp vooral
ziet mij alvast gulzig aan haar likken
ze sluipt schalks tussen de kruinen
strooit met schaduw en laat dan alles los
braakt witheet totdat we sissend smoren
zo fijn dat het nu eens over wat anders gaat
tussen de middag vond ik een bank
verstopt tussen groen en bloemen
je kon er op zitten en verdwijnen
terwijl je zelf wel alles zag
ik vond er weer iets van mijzelf
het zat al even in de zon
zonder dat ik het wist
zich te vervelen
hier vind ik het het allerfijnste
naast mij de hond, we zwijgen
in het frisse licht van vandaag
waarin iedereen nog slaapt
een soort zijn in ongeboren
hier lijkt alles zacht, geweest
maar tegelijkertijd
ooit eens mee te maken
de wereld blauwt tegen het einde
van deze bloeddoorlopen nacht
tussen de sterren dwaal ik
voel de tijd in mij verdwijnen
en zie een samen vol alleen
we zwijgen, begrijpen, kijken
hoe blauw verhardt naar geel
de dag begint haar waken
over ons moegestreden gapen
het zijn de stappen die verraden
waar verderop de pijn verdwijnt
je voelt het al, in lijf en brein
voor wie goed kijkt en zwijgt
het overdenken dimmen blijft
naar buiten kruipt en wakker lijkt
ze moet een zij zijn, de lente
kust de takken tot knop, leeft op
wat tussen geblader slaapt
of ligt te weken in een plas
ze blaast het leven door de dag
en geeft alleen, zonder te nemen
strooit met liefde waar het hoort
in het licht van haar verschijnen
over wegen tussen sterren door
vreet ik mijn eigen zwart wel
slinger onder twijfels – zwijg
trek grenzeloos mijn strepen
dwars en met een bonzend hart
blijkt alleen het ware wat ik ken
dichtbij waar ik het liefste ben
ver van alles en dan overal altijd
zo met mezelf alleen in het leeg
het ver vooruit zonder is geweest
trap ik stilte stuk en lijk ontheemd
daar waar ik zo mijn thuis ben
