Weg

de wereld blauwt tegen het einde
van deze bloeddoorlopen nacht
tussen de sterren dwaal ik
voel de tijd in mij verdwijnen
en zie een samen vol alleen
we zwijgen, begrijpen, kijken
hoe blauw verhardt naar geel
de dag begint haar waken
over ons moegestreden gapen
het zijn de stappen die verraden
waar verderop de pijn verdwijnt

Fris

je voelt het al, in lijf en brein
voor wie goed kijkt en zwijgt
het overdenken dimmen blijft
naar buiten kruipt en wakker lijkt

ze moet een zij zijn, de lente
kust de takken tot knop, leeft op
wat tussen geblader slaapt
of ligt te weken in een plas

ze blaast het leven door de dag
en geeft alleen, zonder te nemen
strooit met liefde waar het hoort
in het licht van haar verschijnen

error: De inhoud is beschermd !!