koffie warmt de schedel traagverlangzaamdkoud van de nacht waar jij ontbrakde kamer tikt en knarst verdoofddroogt oude tranen op de ramen
koffie warmt de schedel traagverlangzaamdkoud van de nacht waar jij ontbrakde kamer tikt en knarst verdoofddroogt oude tranen op de ramen
kwijn niet bij mij vandaansta fier met alles wat je wasbeleef met mij de laatste lachopdat er nog een morgen is
bleef dit hier maar eens hangenje glimlach en je schaterende warmte van je handof dat je bijna thuis komtvol verhalen over waar je bleefje mij…
wie houdt deze broze handen vastals wankelen boven alles staatmijn rug zich niet meer rechten laatgebukt dit leven verder gaatwie ben ik dan tot laatste…
zoals het water weer teruglooptkruipt gevoel vanwaar ontaardgestoeld op niets van waardeof als zo niet bedoeld ervaren
Mag ik samenmet jou blijvenheerlijk zwemmendoor de vijverenkel hier drijvenzonder ijverop niets meerdan onze lijven
laatste resten avondlaten zich prima smakenzo met zijn allen
Als ik jouw ogen hadhield ik ze altijd openmet jouw zachte lippenwas ik nooit uitgesprokentot ze krullen in jouw lachbroze stilte onderbrokenwaarin ik wonen magdit…
Daar zaten wat dichters te Vollinze hadden er een enorme zin inwat hier altijd ontstaanis nooit onder de maatna een litertje pils aan het begin
we laten wij losgeven toe aan wat ons toekomtwat zo smaakt naar meer