weet je wel hoe mooi ze is
jouw jij
en dat zij mij zo laat voelen
hoe ik mijn bestaan bedoelde
tussen de mooiste bloesem sta
driftig bloeiend in mijn blozen
bang dat je straks voorbij gaat
maar jij mij dan plukt
in je haar doet en danst
mij omhelst in je lach
laat verdrinken in je licht
mij laat zwijgen in je blik
en laat zijn waar ik van schrik
al mijn breekbaar en alleen
prik jij zo dwars doorheen
streelt mij door kwetsbaar
kust mij wakker waar het fijnt
zoveel houdt van al dit wij
ik zag je naar mij kijken
wist dat jij het aan mij zag
de hunkering naar weten
en voelen tot in de tenen
dat het klopt, dat het past
dat het pas begonnen was
dat ons lachen nooit vergaat
dat wij tot aan de dood bestaat
dat onze lippen blijven voelen
wat in het lot ooit is bepaald
ik zag je naar mij kijken
ik zie je kijken, verlegen, je vrije, jouw geven, het warme, het delen,
ik zie je kijken
je ziet mij zitten, verlegen, jij kunt mij breken en helen, opent het zuiver, bekruipt mij, laat mij stralen, ziet mij zitten
we liggen samen, vervlochten, verstrengeld, versmolten, vonden ons ineen,
we liggen samen
nu vertrekt, met het later op de wind, tranen branden van verlangen naar weer,
ik zag je kijken, je zag mij zitten,
we lagen samen
verwonderen
doe ik allang niet meer
nu ik gezien heb dat we draaien
in cirkels vol van spijt
vlak van slecht gemengde kleuren
snuif ik de geuren slechts van grijs
had ik daar maar dit verkozen
was ik destijds gewoon gegaan
dan zat ik vast nu niet te malen
over het verlies van al mijn tijd
mocht ik mijzelf ontmoeten
zoals ik ooit wil sterven
dan zal dat aan een tafel zijn
in de warme adem van Portugal
met uitzicht over zee proevend
van zout, knoflook, olijfolie
van dat wat naar gelukkig smaakt
de zon stil zien verdwijnen
met jouw hand daar in de mijne
mijzelf zacht te horen zeggen
dat je altijd al mijn alles was
je kijkt maar ziet mij niet
luistert zonder te begrijpen
streelt door mij te ontwijken
onderweg naar een verlies
je bent allang van mij, nadat je mij daar aankeek met je jij
je bent allang van mij, toen je mij pelde met je nagels op mijn lijf
je bent allang van mij, je geur die mij omhelsde in het vrij
je bent allang van mij, in het kleuren van de dag zonder het grijs
je bent allang van mij, het eenvoudig accepteren wat mij drijft
je bent allang van mij, door mij dicht te laten blijven bij het mij
je bent allang van mij, het zachte strelen over delen tot ze breken
je bent allang van mij, door het hele mooie alles van jezelf te geven
je bent allang van mij, met het weten dat het is en wat het blijft
je zag haar lopen daar beneden
iets gebogen
ze leek vertraagd te gaan
daar – beneden
voorover over eenzaam zand
liet ze passen achter op nat strand
ze verdwenen met het rauwe sop
koud water likte laf
aan al haar later
ze liep het leeg in, de zee van niets
snoof tranen weg
met ingehouden adem
er lag wat zand nog op je buik
want het knarste na mijn kus
het proefde heerlijk naar zopas
zoetig achter zilt, naar enkel wij
er lag zoveel meer rondom ons
het voedde het licht in onze lijven
droeg zware zuchten op te weinig tijd
zoog wellustig zweet de diepte in
we waren één, plakten als verlijmd
verdwenen in intens tevreden zijn
keken verlegen naar beneden
kusten knarsend zonder spijt
pak je hand vast en sta standvast
knijp in je palmen, maak geen vuisten
luister naar de slecht te duiden huiver
al het afscheid, de leegte, het gemis
wat nog komen gaat of nu al is
hoe hij sluimert, je thuis verkruimelt
je vertrappen wil, jouw zijn verstuiven
kijk hem aan en laat hem zwijgen
schreeuw je hart weer zuiver
omarm wat is, het juiste
met je licht en je lach
