sorry, Ik val je even in de vrede
kijk om je heen, verbaas jezelf
je draait rondjes rond de zon
op een bolvorm tussen sterren
dit hier is wat je ervan maakt
sorry, ik val je even in de vrede
het gaat hier niet om winnen
volle beurzen maar om zinnen
ons woord gegeven als kado
dit hier is wat je ervan maakt
sorry, ik val je even in de vrede
kijk omhoog en naar beneden
maak je groot en wees tevreden
geef ook het kleinste klein je oog
dit hier is wat je ervan maakt
ik gun jou alles wat je bent
nog net niet ziet of kent
maar waarvan je straalt al
het sluimert, smeult, vat vlam
deze jij zal nooit meer doven
je hoeft het alleen maar te geloven
dat jij het bent, altijd al was
zo zacht in jou verborgen lag
naar buiten vocht tot aan ontluiken
hard in je hart klopt voor nu en morgen
dus knijp je vel fijn, blijf fel jezelf zijn
je bent zoveel, meer dan genoeg
en nooit teveel, tekort, zal blijken
de beetjes van jou
in mijn nek, aan mijn oor
daar waar je mij zacht
grommen hoort
de beetjes van jou
tussen veel teveel
en zoveel te weinig in
beetjes jou geeft leven zin
in het voorbij sprak je over je ouders
hoe ze alles naar zichzelf goed spraken
in het voorbij nam jij mij mee
hoe de vakantie jou de rust niet bracht
in het voorbij deelde jij zomaar
over de toeslagenaffaire, het geld, de pijn
in het voorbij zag ik hoe je spijt had
van alle keren dat je bleef zitten op de bank
In het voorbij sprak je over scheiden
de twijfel voor jullie beiden, de nieuwe jij
in het voorbij vroeg je hoe het mij verging
en hoorde ik mij zeggen dat ik blij was
met al wat was – het nu dat voor mij lag
iemand om mee te praten
ver onder de oppervlakte
waar de zon nooit was
maar kou in naakt bestaat
iemand die naar je binnen kijkt
zonder daarbij weg te dromen
naar je luistert en je dat vraagt
wat in stilte bleef bewaard
het voelt als iets definitiefs voor mij
als nog maar af en toe eens omkijken
als een paar pijnlijke vlagen slechts
als niet precies meer weten hoe je ruikt
als het ver weg zonder scherpe lijnen
als zacht zonder de onrust en twijfel
nu maar eens op zoek naar mezelf
en daar heel dichtbij blijven – ooit
hoe zacht ook je gezicht verdwijnt
met het korten van de dagen
eerst alle lijnen rond je ogen
bij zilte traan, al jouw vermoeid
of met je mooie zomerlach
ze lijken langzaam te vervagen
alsof mijn laatste zon nu schijnt
en in deze lange nacht ten onder gaat
hoeveel verhaal zal er zijn
wanneer we optellen wat ons echt ons maakt
tot aan het nu in dit vandaag
welke rode draad zullen we lezen
laat het vooral de liefde zijn
laat het vooral zonder spijt blijken
laat het ook nog vooral de zon zijn
in het laatste uur van deze dag
tot aan het verschijnen
van een morgen vol verlangen
laat het vooral van ons zijn
in mooie herinnering aan een fijne tijd
laat ons verhaal zich met oneindig schrijven
voorbij de punt
het begin zijn van wat blijft
en laat het altijd drijven
zo, bij zonder jou, lijken dagen trager
kleuren vager, maar goed te dragen
zo, bij zonder jou, kan ik vrijer ademen
rust onrust onder al vallende bladeren
zo, bij zonder jou, blijkt er meer van mij
want hoef ik mijzelf niet weg te geven
zo, bij zonder jou, zie ik het ruime niets
wat ooit alles leek als dat leeg wat kleeft
ik luister het liefst naar jou
hoe je danst door herinnering
mij verklaart wat in je woont
heel even breekt in oude jaren
straalt bij waar je nog van droomt
of zonder woorden naar mij kijkt
zo vol aandacht naar mij zwijgt
ik luister het liefst naar jou
tot ver voorbij begrijpen
