zo op een late zomer of vroege lentedag
toch een kort berichtje hoe het met je gaat
dat dan je dwars en boos voor even slaapt
per abuis antwoordt met: “hé! wat leuk!”
of een onbeduidend rood hartje dan
en dat ik in de buurt ben maar niet durf
niet durf te vragen of je wat wilt drinken
laat staan je iets zinnigs terug te schrijven
en weer verdwijn in wat zo wennen ging
je niet nodig hebben om van je houden
met je praten alsof het nog gisteren was
lange wegen vervelen niet
ik zoek geen einde, ergens zijn
laat mij verdwijnen en ondergaan
dat nooit iets waar was van het jij
ik zing m’n luidst door loze tranen
zwijg dan voluit, vooruit en staar
en we hebben beide geheel gelijk
er is één probleem – ik blijf
mijn vriendschap, die blijft
ondanks deksel op de neus
dat grote bord voor je kop
hard trappen tegen schenen
mij laten garen in mijn sop
ik heb helemaal geen keus
je zit vanbinnen in mijn hart
al ben jij mij al glad vergeten
je zou stiekem moeten weten
hoe jij eenvoudigweg niet slijt
lief, blijf dicht bij al je zacht en veel
kus dit leven warm en nat en streel
neem je kind aan de hand – vergeef
laat het alles zien wat leven heet
sla het niet dood, straf het niet af
kijk het aan met een schaterlach
alle tijd lijkt te zijn verdwenen
tussen ongezien en ongehoord
zand te voelen tussen tenen
uren lezen – ongestoord
alle tijd rust in verleden
golfde daar gul over de dagen
en waar we destijds over streden
zal het vandaag vast in zich dragen
dit gedicht over niets kan kort zijn
maar het gaat over een niets
wat ooit het alles leek
en blijft daarmee zonder einde
net als de golfslag van de zee
of woeste wolken over land, want
met het draaien van de aarde
blijven zelfs de sterren staan
die al jaren niet meer stralen
zo zal wat alles was ook altijd zijn
teveel van je gehouden heb ik
dat mag je mij verwijten
het kon nergens heen
en mocht niet beklijven
verwaaide over strand meteen
bleef liggen tussen duinen
of achter in de glazen
aan verder lege tafel
zo schreef ze mij van zich af
met een paar steken in mijn rug
dacht ze dat ik niet tussen regels las
haar tranen vulden een leeg glas alleen
en ik? ik wilde met mijn armen
en dan zwijgen en dichtbij
niets meer zijn dan zijn
en dan verdwijnen
loslaten kan alleen zoals een ballon
tussen duim en wijsvinger, zachtjes
je kijkt hem na op de wind tot klein
en hoopt dat alles beter is, daar
of een bootje op het water
het vertrouwen dat ze drijven blijft
niet door achteloos omdraaien en
weglopen zonder ooit nog te kijken
dat is proberen te vergeten
tegen beter weten in
waarom deed ik dat
een enthousiast spontaan
in een flits, ik dacht wat gaaf
en kreeg de gratie Gods
een kleine glimp
van uwe schuchterheid
je hoofd plots voor de mijne
wat voller toch, je haar
je wangen, je lijf
het staat je, je nam
meteen mijn adem
hoog boven de daken
wil ik je alweer kwijt
