in het stille van twee armen plus
twee armen om ons twee alleen
tot aan het plotseling begrijpen
waarom dit alle twee ineens verdween
ons samen ging niet samen
mocht niet blijven wat het leek
en hoe graag ik het ook wil
wacht ik alleen en tevergeefs
het is beter zo en toch
toch blijf ik met je praten
toch dans jij door mijn dag
toch voel ik je nog vaak zoals
het nooit meer van je mag
wij zouden altijd blijven
weet je nog?
het is beter zo en toch
toch kan ik je niet laten
toch blijft mijn denken zacht
toch wil ik nooit geloven
dat wij uiteindelijk niet was
lief, blijf dicht bij al je zacht en veel
kus dit leven warm en nat en streel
neem je kind aan de hand – vergeef
laat het alles zien wat leven heet
sla het niet dood, straf het niet af
kijk het aan met een schaterlach
alle tijd lijkt te zijn verdwenen
tussen ongezien en ongehoord
zand te voelen tussen tenen
uren lezen – ongestoord
alle tijd rust in verleden
golfde daar gul over de dagen
en waar we destijds over streden
zal het vandaag vast in zich dragen
zo fijn dat het nu eens over wat anders gaat
tussen de middag vond ik een bank
verstopt tussen groen en bloemen
je kon er op zitten en verdwijnen
terwijl je zelf wel alles zag
ik vond er weer iets van mijzelf
het zat al even in de zon
zonder dat ik het wist
zich te vervelen
hier vind ik het het allerfijnste
naast mij de hond, we zwijgen
in het frisse licht van vandaag
waarin iedereen nog slaapt
een soort zijn in ongeboren
hier lijkt alles zacht, geweest
maar tegelijkertijd
ooit eens mee te maken
een dag vol niks en teveel
tikkende klok, lijst met taken
lusteloos in stoel gezeten
koffie halen en wat staren
tandenpoetsen en wat staren
laptop aan en wat staren
en weer lezen wat je schreef
teveel van je gehouden heb ik
dat mag je mij verwijten
het kon nergens heen
en mocht niet beklijven
verwaaide over strand meteen
bleef liggen tussen duinen
of achter in de glazen
aan verder lege tafel
de wereld blauwt tegen het einde
van deze bloeddoorlopen nacht
tussen de sterren dwaal ik
voel de tijd in mij verdwijnen
en zie een samen vol alleen
we zwijgen, begrijpen, kijken
hoe blauw verhardt naar geel
de dag begint haar waken
over ons moegestreden gapen
het zijn de stappen die verraden
waar verderop de pijn verdwijnt
en ik zit weer
op de bank
er is chips
en limonade
iedereen is thuis
ik luister en kijk
alsof ik er niet bij ben
slechts gadesla
registreer
ik wist niet
van mijn voelen
al lang weten
wat er kwam
ik sliep rustig
zonder dolen
en viel niet
in bestaan
