ik was niet meer dan die lappenpop
in je hand vast bij verdriet of
niet meer weten hoe je verder moest of
juist je ei kwijt na drukke dagen
ik deed het graag, tegen je aan
je te zien stralen op het laatst
ik denk er vaak aan als je mij
vervolgens weer vergat
ik achter in je kast lag
bij verleden
je delen bracht mij naar wat een plek had
dacht ik
het brak het open, mijn slapen in de waas
en hij die zich vergaapte zonder praten
niet maalde om grijpen aan wat mij was
(het lijkt wel alsof wat mooi bloeit
en goed bedoeld het leven leeft
zich door zacht en klein laat aaien
de ander ziet en ernaar luistert
het lijkt wel of dan je bloed vloeit
tanden kauwen tot op bot
je niet wilt vechten en verblijft
alvast versterft en alles rot
het lijkt wel of verharden loont
schuilen bij je binnen zonder buiten
en er slechts waakzaam in je woont
tot aan het alleen wat alleen verder leeft
de schone schijn komt zo bedrogen uit
het is het kwetsbaar wat zal winnen
koester je zachtste zacht daarbinnen
en draag je tranen, huil je allerluidst)
je delen bracht mij naar wat een plek had
dacht ik
het streelde even schrijnend over vroeger
kuste warm op een ooit geweest
en wat er net als jij mag zijn
zoals je zwijgt wanneer je schreeuwen wilt
drijft op woorden maar stilaan verdrinkt
en heel even bang bent dat dit verstilt
tot waar alleen je eigen hart nog klinkt
iemand om mee te praten
ver onder de oppervlakte
waar de zon nooit was
maar kou in naakt bestaat
iemand die naar je binnen kijkt
zonder daarbij weg te dromen
naar je luistert en je dat vraagt
wat in stilte bleef bewaard
het voelt als iets definitiefs voor mij
als nog maar af en toe eens omkijken
als een paar pijnlijke vlagen slechts
als niet precies meer weten hoe je ruikt
als het ver weg zonder scherpe lijnen
als zacht zonder de onrust en twijfel
nu maar eens op zoek naar mezelf
en daar heel dichtbij blijven – ooit
een man was eens geweest
en dacht vaak hoe hij het nog deed
waar lag vandaag de dag de kracht
het leek verdwenen met haar lach
er kleefden flarden aan zijn jas
van wat eens al zijn dagen leek
zoals je drijft, soms op mijn denken nog
ik strijk de wilde haren achter jouw oren
voel al je boos dwars door jouw stil alleen
je komt op adem lijkt het, kleurt en lacht
kruipt met je nagels naar dit veilig heen
ik zie de doffe parels in je ogen
achter ooit gebarsten vol verloren
en daar mag ik dan heel even zijn
hoe zacht ook je gezicht verdwijnt
met het korten van de dagen
eerst alle lijnen rond je ogen
bij zilte traan, al jouw vermoeid
of met je mooie zomerlach
ze lijken langzaam te vervagen
alsof mijn laatste zon nu schijnt
en in deze lange nacht ten onder gaat
zo, bij zonder jou, lijken dagen trager
kleuren vager, maar goed te dragen
zo, bij zonder jou, kan ik vrijer ademen
rust onrust onder al vallende bladeren
zo, bij zonder jou, blijkt er meer van mij
want hoef ik mijzelf niet weg te geven
zo, bij zonder jou, zie ik het ruime niets
wat ooit alles leek als dat leeg wat kleeft
voel goed hoezeer ik het mis
dat je vol verhalen naast mij liep
hoe ik naast bij je lag of met je sliep
hoe ik ooit al jouw sproeten wist
hoe ik nog weet hoe wild je keek
hoe mijn tong nat onze namen schreef
hoe ik enkel hard tussen je benen bleef
tot we in langzaam samenkleefden
ik mis je lief en wil nooit zonder
blijf je dragen dwars door al mijn dagen
geef je gul al mijn ik maar wil je vragen
mijn hart zacht te dragen in mijn donker
