Tag: stilte

je krabt aan de korst
waar net het bloeden stopt
hij plakt een beetje
vlekken aan de vingertop
het schrijnt zo fijn
de schijn verdwijnt
houdt even op

ik pel knoop voor knoop tot aan niets
je naakt omhult al jouw hele mooie
ik voel je willen tussen leeg bewegen

zie tanden smachtend op lip gebeten
en handen zacht over jezelf bewegen
ik laat je gaan terwijl jij laat mij lijden

je staart strak vast naar al mijn strak
geeft je bevelen door aan hem alvast
vanuit het alles wat je wenst en meer

hoe we kijken zonder spreken
enkel staren en ervaren
lippen spreken in begrijpen
tongen likken door bezwaren

handen knijpen in verleiden
nagels snijden vol venijn
speeksel druipend langs de tijd

strelen tergend in het donker
kermend in zichzelf verzonken

kijk mij aan wanneer je komt
laat zien wat je voelt stromen
mij vandaag in je dromen wonen
waar jouw vrij vloeit, ik je vond

je breekt mijn geven weer open
door ook jouw breken te geven
om oude muren heen te leven
met je veel teveel aan houden van
zacht krabt wijs van hoofd naar hart
bloedt rood in steeds vergeven
vloeit naar onvoltooid verleden

in de hoek van de kamer ligt verdriet
je ziet het drogen, verder niet
het zijn niet enkel de lagen tranen
bovenop een bodem van gemis
het lijkt een immer onbegrepen
verbijten in het ongewis
blijkt het besef vooral
dat alleen blijkbaar
mijn alles is

hoe de dag krult over bladeren
het goed vloeit door mijn aderen
hoe je blik breekt bij mijn boos
het gemis snikt – bodemloos
hoe de nacht naar adem snakt
het alleen alleen voelt ongemak
hoe tijd vertikt in onbegrip
het je verstikt en splijt