de dag kijkt me aan met vers wit
weegt mijn tred in haar genade
sleept mij voort na lange nacht
waarbij haar stilte mij ontwapent
de zomer regent in alle kleuren
sombergrijs tot aan het helderblauw
ik snuif haar op met al haar geuren
en denk terug aan deze tijd met jou
een avond kan zo lekker naar je luisteren
en neemt te drukke dagen met zich mee
even niets anders dan op de tellen passen
en enkel in de verte van het duister staren
de stappen slepen door deze jonge nacht
afstand ligt slapend tussen lantaarnpalen
waarmee wij ooit huiswaarts navigeren
onder sterren hoog boven neveldekens
geef mij die lach en neem mij mee
naar je meest donkere gedachten
hij was niet echt maar schone schijn
waar lag jij vannacht zo wakker van?
ik voelde hoe het je koud liet zweten
wat is dat wat nu in je ogen breekt
kijk het aan en schreeuw het luid toe
opdat het jou zijn hier nooit verbleekt
wazig stilt de dag mijn hart
geeft het over aan de vogels
die hoog boven in dit noorden
op weg naar elders samenkomen
ogen slapen nog
nu ik de dag in stap
zuigen de stilte op
als droge sponsen
mijn hoofd verstomd
nog niet uitgedroomd
klampt zich vast
aan het nieuwe nu
zij liegt glashard in haar spiegelen
legt alle afstand naast zich neer
bedriegt ogen, steelt gegeven tijd
brengt mij het wad en het waarom
aan de verte sluipt ze weg
en laat een grijze stilte los
overvalt ons met dit eindig
geeft laatste loodjes troost
lijsten lijken ineens
als stroop te kleven
aan al wat moet
net nu ik zo graag
nog heel even
vertraagd
in deze leegte
van stil beleven
was verbleven
wat ongeschreven wachtte
waren de ware woorden
broeiende binnenin
snel afgebroken zinnen
zo mooi als ze bij elkaar hoorden
verbleven ze voor altijd verzwegen
verwonderd verbleven
in niets anders dan
wat prachtig is
mag ik alles
tot mij nemen
opslaan, bewaren
voor een somber straks
