Gedichten die jou raken waar het hoort
weet je later
als boosheid weg is
zonder kater van verlaten
het zachte daar is
je weer kunt praten
weet je dan nog
hoe mooi het was
of blijft het schuren
vol onbegrepen
vanwaar het kwam
hoe ons bleef slepen
hangen op vertrouwen
en de dunne repen willen
alsmaar braken op onzeker
we stierven aan verlangen
naar wat al niet kon bestaan
daarom heb ik ons laten gaan
jou, waar ik niet zonder kon
zodat jij straks verder komt
we droogden op
in houden van
ik draai mij om na ontwaken, sta op…
loop door uren vol van gisteravond
in een vandaag waar alles anders lijkt
zoveel teveel ineens te weinig blijkt
bouw ik koude muren om brozig mij
daar komt niemand ooit meer aan voorbij
ik trek je splinters uit mijn warme hand
tot al, wat het al was, zal zijn verzand
wie mij niet wil weten gooit mij weg
frommel wat was tot een dikke prop
spuug er dan een paar maal op
laat de boog hoog zijn, kijk me na
vergeet me dan, laat mij er zijn
voor wie moeite doet, wil strijden
pas stopt bij het echt begrijpen
de ruimte laat, er thuis te zijn
draag jouw midden hoog
proef de lente, kauw de zomer
gooi wat rilt en siddert over
tegen muren vol verlang
kijk alles aan tot het zwijgt
of spreekt, op morgen lijkt
wat gister is is al vergeten
draag jouw midden hoog
kilte danste over huid
rilde boven alle stilte uit
ze was haar eigen wereld
tussen twijfel, zonder luid
ze blauwde binnen huiver
bang ooit te dansen buiten
bleef immer zonder duiden
vond woordeloos haar thuis
jezelf binnenstebuiten keren
durven tonen dan, in vol ornaat
omvallen, breken, kapot gaan
dan, in het felste licht verschijnen
bleek, broos, zonder schamen
kruipen op open ellenbogen, vooruit, alleen
handen reeds versneden aan je randen
even rusten onder oude eikenbomen
luisteren naar de pijn van toen
dan, in het eindig staan
stervend voor het oog van morgen
verbonden, op de plaats vergaan
dan, verslagen pas door houden van
ik had graag wat willen schrijven
met koffie in mijn hand die dampt
de morgen die zich aan mij warmt
zo tussen geheel alleen verblijven
vind je ook niet
dat buiten in de zon
zoveel op binnen lijkt
je even thuiskomt
met je kont in het gras
pas gemaaid pas
vol van geur van drogen
je hoort de vogels tussen boven
in de versbehangen bomen
fluiten ze versjes op een blad
zo in het sluiten van vandaag
staart ze zomaar voor mij langs
zag het drogen op mijn wang
dit dwalen zonder waken
met het licht op al mijn vragen
steeds weer wakker in de nacht
het was het malen wat ze zag
voordat zij vluchtte in het gras
ik zal mooi naar je zwijgen
alleen kijken hoe je lacht
dansend door de kortste nacht
dan andermans hand vastpakt
glad vergeten hoe het was
ik zal je goed begrijpen
pluk jij jouw mooiste dagen
is wat ik je zou willen vragen
draag enkel warme zonnestralen
en zwijg mij nog eens terug