de dag kijkt me aan met vers wit
weegt mijn tred in haar genade
sleept mij voort na lange nacht
waarbij haar stilte mij ontwapent
de zomer regent in alle kleuren
sombergrijs tot aan het helderblauw
ik snuif haar op met al haar geuren
en denk terug aan deze tijd met jou
zo dapper stap jij je passen door de dag
verwachtingsvol wat hij jou brengen mag
laat je leiden door jezelf te blijven
en het leven bloeit
alleen wolken overdrijven
een avond kan zo lekker naar je luisteren
en neemt te drukke dagen met zich mee
even niets anders dan op de tellen passen
en enkel in de verte van het duister staren
de stappen slepen door deze jonge nacht
afstand ligt slapend tussen lantaarnpalen
waarmee wij ooit huiswaarts navigeren
onder sterren hoog boven neveldekens
ik lig met mijn hoofd op jouw borst
half dromend, maar toch bewust
luisterend naar jouw hartslag
kom ik helemaal tot rust
je lijf omlijst zo mooi het mijne
samen zijn wij hier voor nu alleen
het ervaren van dit hele fijne
geeft mij kippenvel van top tot teen
Collab met Kayleigh
achter in mijn mond ligt
wat onbesproken wacht – als de bevroren zeeën van de ziel
adem stokt in aarzeling, verlegen licht schijnt
met een maan bleek over golven
welke drempel dwingt mijn blijven zwijgen
zal ze zien hoe een hart danst in dit vel
welhaast verstoken van warme woorden
verbranden dagen fel in haar schittering
Ze laten zich slecht lezen
die mensen om mij heen
Achter lachen schuilt huilen
blikken in ogen breken uiteen
in pijnlijk herinneren
Zo zullen ze mij ook wel lezen
Tussen ongeschoren baard
pronkt een grote grijns
onder ondeugend kijken
tot je de schone schijn wegveegt
de dood huist ook gewoon
waar dit leven woont
huid dwarrelt door de kamer
of de losse haren op je jas
een mug laatst laf platgeslagen
over een pas fris gewitte wand
die slak zo weerloos ingegraven
tussen rubber ribbels van een laars
dan ineens slaat hij ijskoud toe
hoekt je hard neer, totaal verrast
wanneer zij is verdwenen plots
een kale plek naast jouw matras
besef je wel hoe mooi jij bent
in de voltooid verleden tijd
en slaapt, ver van mijn bed
in dat van weer een ander
geef mij die lach en neem mij mee
naar je meest donkere gedachten
hij was niet echt maar schone schijn
waar lag jij vannacht zo wakker van?
ik voelde hoe het je koud liet zweten
wat is dat wat nu in je ogen breekt
kijk het aan en schreeuw het luid toe
opdat het jou zijn hier nooit verbleekt
geef mij maar meer van je huid
laat haar mij zacht omarmen
schuilen voor al het onbegrepen
ik zal haar danken met mijn strelen
overspoelen met mijn zoenen
laten glimmen in de schemer
als je begrijpt wat ik bedoel
