ik was niet meer dan die lappenpop
in je hand vast bij verdriet of
niet meer weten hoe je verder moest of
juist je ei kwijt na drukke dagen
ik deed het graag, tegen je aan
je te zien stralen op het laatst
ik denk er vaak aan als je mij
vervolgens weer vergat
ik achter in je kast lag
bij verleden
over koude roestvrijstalen blad
liggen lome lappen jij
verspreid in een klam lijden
en onder schamel licht van tl-buis
verblijven onze lijven
in enkel kijken
met een knipoog vraag je luid
om mijn messcherp geslepen mij
door jou bezeten
ik rijt je reikhalzend open
bekijk je bleke hele lijf
met enkel bloeddoorlopen ogen
bezweet na naakt doorwaakte nacht
lik ik jouw smachten smakkend af
en tot aan laatste druppels op
de beetjes van jou
in mijn nek, aan mijn oor
daar waar je mij zacht
grommen hoort
de beetjes van jou
tussen veel teveel
en zoveel te weinig in
beetjes jou geeft leven zin
zoals je zwijgt wanneer je schreeuwen wilt
drijft op woorden maar stilaan verdrinkt
en heel even bang bent dat dit verstilt
tot waar alleen je eigen hart nog klinkt
iemand om mee te praten
ver onder de oppervlakte
waar de zon nooit was
maar kou in naakt bestaat
iemand die naar je binnen kijkt
zonder daarbij weg te dromen
naar je luistert en je dat vraagt
wat in stilte bleef bewaard
het voelt als iets definitiefs voor mij
als nog maar af en toe eens omkijken
als een paar pijnlijke vlagen slechts
als niet precies meer weten hoe je ruikt
als het ver weg zonder scherpe lijnen
als zacht zonder de onrust en twijfel
nu maar eens op zoek naar mezelf
en daar heel dichtbij blijven – ooit
een man was eens geweest
en dacht vaak hoe hij het nog deed
waar lag vandaag de dag de kracht
het leek verdwenen met haar lach
er kleefden flarden aan zijn jas
van wat eens al zijn dagen leek
ik weet nog dat je bang was
of je wel lekker smaakte
je moest eens weten lief
ik zal het nooit vergeten
ik zou je likken met een lach
je smaakt naar immer meer
al droop je tussen raten
verdedigd door duizend
woest verstoorde bijen
ik zou je likken met een lach
je smaakt naar immer meer
al kroop je op blote knieën
tussen brandnetel en berenklauw
door een dunbevolkt mierennest
ik zou je likken met een lach
je smaakt naar immer meer
al graven je nagels tot op bot
en snijden ze plakken uit mijn vel
tot aan mijn allerlaatste snik
zou ik je likken met een lach
zoals je drijft, soms op mijn denken nog
ik strijk de wilde haren achter jouw oren
voel al je boos dwars door jouw stil alleen
je komt op adem lijkt het, kleurt en lacht
kruipt met je nagels naar dit veilig heen
ik zie de doffe parels in je ogen
achter ooit gebarsten vol verloren
en daar mag ik dan heel even zijn
hoe zacht ook je gezicht verdwijnt
met het korten van de dagen
eerst alle lijnen rond je ogen
bij zilte traan, al jouw vermoeid
of met je mooie zomerlach
ze lijken langzaam te vervagen
alsof mijn laatste zon nu schijnt
en in deze lange nacht ten onder gaat
