je brak zichtbaar achter glas
de laatste stralen van hoe je was
tegen mij sprak opeens
en even bekeek alleen
ik smolt, het kwetsbaar, je eerlijk
snoof je heerlijks, de haren in je nek
jij bleef, kleefde aan mijn dagen
meer dan dat mocht ik niet vragen
van haar die alles durfde dragen
