bedankt broer dat jij mijne bent
er graag wilt zijn zodra je kunt
mij begrijpt, waar ik nog schuil
eenvoudig huilt en dit durft delen
een veilig thuis geeft aan mijn buiten
en je arm om waar hij mij ontbrak
Tag: samen
Verzwijgen
ik zal mooi naar je zwijgen
alleen kijken hoe je lacht
dansend door de kortste nacht
dan andermans hand vastpakt
glad vergeten hoe het was
ik zal je goed begrijpen
pluk jij jouw mooiste dagen
is wat ik je zou willen vragen
draag enkel warme zonnestralen
en zwijg mij nog eens terug
Voorbij
het is goed zo het nu is
beter helen van de schrammen
dan ze likken bij het schrijnen
ze zullen snel verdwijnen
het beurs, de deuken kosten kruim
geef ze de tijd, de ruimte, je strelen
woorden raken zachter dan je zwijgen
dat wat wordt uitgesproken niet geloven
slaat gaten en kloven zonder mededogen
wees gerust mijn liefste lief
het zonder ons zal slijten
zoveel eerder dan je denkt
ooit zacht vervliegen in begrijpen
je eenvoudig beter af bent
Ongehoord
Luister mij
als het zwijgen van mijn lippen loopt
Luister mij
Ik zag mijn einde ineens onverhoopt
Luister mij
al lijken tranen al lang opgedroogd
Luister mij
het is het bang nog wat door mij kroop
Luister mij
ik lijk wel dapper maar het donkert soms
Luister mij
het is begrijpen wat zacht zalven zal
Luister mij
ik zoek mezelf weer zonder twijfels
Luister mij
ik fluister jou, dankjewel voor niet ontwijken
Warm
laat het tevens glanzen, je blozen
na het klam glijden, dierlijk vozen
zweten voorbij het naakt beleven
gulzig grijpen van totaal volmaakt
laat mij ook voelen dat het raakt
al het missen naar mij smaakt
belijd het ons tot aan vergeven
en minder meer dan huid en naakt
Uitgeteld
ik stap eruit
dat oeverloos gezever
zwaarmoedig dragen van de dagen
de zon zien in zijn ondergaan alleen
weten dat dit alles eindig blijkt
de kracht voelen verdwijnen
willen zonder dat te kunnen
niets doen omdat het altijd tegenvalt
ouder worden, vrienden zien breken
met angst in de ogen, opgelapt voor even
niet vol willen kiezen voor de ware liefde
omdat er niets past op mij alleen
ik nooit zal rusten tot ik voelen zal
het echt, het diepe, waar tranen komen
echte dan
Weg
je lijkt langzaam te verdwijnen
achter het minder van dat fijne
tussen de vlinders en het kleine
binnen leeg van alsmaar meer
Zijn
er is niet veel van en toch ook dagen vol
je geeft het gul aan jezelf
of het wordt gulzig ontnomen
je verkiest in wie of wat je jou verliest
wat je laat, waarvoor je gaat, wie bestaat
hij geeft de één, ontneemt de ander
Kil
zonder verwarming
voel ik verarming
wil ik armen om mij heen
valt mijn rugzak
zonder terugslag
op de vloer
van mijn alleen
is het de kou
is het dat zonder jou
hoe jij verdween
Vrij
pak je vrij vast met beide handen
en laat het nooit meer los
ik zal er naar kijken, ervan proeven
het strelen bij het dichterbij
tot aan een even wij