sterven zal ook hij die volop graast
van de dagen, de nachten, het waken
voor het verslapen van de tijd
die bloemen vreet en vertes treedt
angsten simpelweg vergeet
ook zijn dood komt naderbij
zijn mond zal verdrogen tot donker
de twinkel in zijn oog versmelten
met koude en klamme gronden
maden weten raad met dit oud vel
ooit gevuld met passie en de lach
nu vol verrot maar zonder spijt
wie weet wat er nog zal zijn straks
over honderd jaar pak hem beet vast
en ik gapend uit mijn kist ontwaak
waar ben ik bij de allerlaatste
hartklop, adem, gedachte, pijn
loop ik over hoge toppen
of val ik klunzig in een gat
over gladde rand gekeken
of gewoon te diep in glas
stikkend na een sigaret
of eenzaam in gedachten
of met glimlach en een traan
vlak na je allerlaatste kus
uitgevlogen verschrompel jij tot stof
zonder je gezang te laten horen
afgedankt en pasgeboren
had jij bij aanvang reeds verloren
schrikken doe ik niet meer
eenmaal uit de kleren
heb ik leren accepteren
ook te slijten in dit vel
al wist ik dat al wel
negeer ik mijn verval
zal sterven mettertijd
in het harnas blijken
mijn overwonnen lijden
hoe sterk ze ook stond op haar zijn
brak ze broos in de aanblik van de dood
vanonder rauw naakt doolde hij
vanachter blauwe onschuld bezien
en van daaruit besloten zij dit pact
hij bleef waar hij laf sluimerend
woekerde tot aan het volgevreten
zij bleef tot aan de eeuwigheid
woorden scheppen haar bestaan
waar denken danst met vragen
de barmhartigheid zijn zege viert
en daarmee blijft zij ongeslagen
verlangeloos verhangen aan de kapstok van weleer
bungelde een oud vel alleen
je kon de krassen zien naast vlekken
met de jaren mee ontsproten na teveel fout
slechts vooruitgeschoven tijd
hier zou het verdrogen tot leder in wit led
sfeerloos, kleurloos, maar duurzaam ook
buitenkanten bleken vergankelijk te zijn
het kan soms ineens gebeurd zijn
vanuit het niets alles kunnen
of plots vallen in het niets
waar bewegen verblijft
in het bevriezen
soms
de dood huist ook gewoon
waar dit leven woont
huid dwarrelt door de kamer
of de losse haren op je jas
een mug laatst laf platgeslagen
over een pas fris gewitte wand
die slak zo weerloos ingegraven
tussen rubber ribbels van een laars
dan ineens slaat hij ijskoud toe
hoekt je hard neer, totaal verrast
wanneer zij is verdwenen plots
een kale plek naast jouw matras
luister naar het stoppen van mijn adem
voel het bloed haar stromen staken
ik koester de voorbijgevlogen dagen
zie hoe ze ons zijn hier samen maakten
