Gedichten die jou raken waar het hoort
de hele dag met mij
ik geef het je te doen
van zingen tot aan janken
noodstop op de Autobahn
ik zag de dood wel staren
hij schudde, ietwat meewarig
en ik lachen naar de lucht
was nog al mijn vlees en bloed
klopte, zij het flink aangedaan
starend naar het hoog boven
waar Hij woont, naar verluid
voor mij de zon, gepaste afstand
het vaag besef van zijn
waarop ik spuug, verder rijd
binnenin zal donker blijven
ongeschikt om naar te kijken
schrikt soms op mijn dapperst af
in zijn veel te brede lach verpakt
stralen zon laf over grauw geplakt
draag ik hem met mij mee – zal zien
hoe koest mijn woest zich houdt
of opeens naar buiten braakt
binnenin zal donker blijven
en teveel voelen van wat rot
in koude ogen van wie zwijgen
lijden verstilde woorden tot
zou dat waarvan ik spijt heb
bij de vlucht van een afgrond
nog passeren in mijn brein
vlak voordat het opspat
na het breken van de val
zal het de sprong zijn
of het jou?
hij lag stil op schoot
mijn eindig – de dood
ik streelde broze haren
ze braken af
streek vingers over koude huid
het was te laat
gaten vielen gapend
maden vraten schrapend
ik rolde mij
in oude klamme lakens
zodat je het niet zag
straks
alleen mijn zijn zou weten
het levend, de hete adem
de lach na mijn verlegen
ik zwom al weken in mijn weke dood
kou was er niet meer, er was niets
maar in het alles om mij heen
bleef het willen weten
een zee begroef niet fijn, te onzeker
je kunt ze niets meer vragen
de varkens eenmaal uitgeladen
is het een nekschot, verstikken
of de spijker door de kop
een flinke stroomstoot
vol geknetter en gevonk
wat is het leukste lot
je wilt wel waardig naar je einde
als het toch
maar zonder kwijnen
stap je mee over de schaduw
langs de randen naar het volle licht
in later staren met de ogen dicht
te sterven op wat er voor ons ligt
ik had vroeger
een tam kauwtje
meegenomen uit haar nest
ze leek verlaten
al bleek later
dat moeder eten halen was
ik had haar lief
bracht haar thuis
dacht ik
maar ontnam het
voel jij jou ook soms
opgesloten in alle vrijheid van de hypotheek en wat er allemaal zo nodig moet nog tussen vandaag en eenzaam sterven, al het ongekende wat steeds dichter op je huid kruipt, zoals opengekrabde muggenbeten kunnen schrijnen en jeuken tegelijk tot aan bloedens toe
dat wanneer je alles nu vandaag niet plukt, vreet, ziet, weet, kust, streelt, hoort en speelt het straks eenvoudigweg te laat is, de tijd verspeeld, weggegeven
je nog gebukt met de rollator strompelt met gemopper voor alles uit wat je spijt in plaats van glunderen achterom te kijken naar volmaakt voltooid tevreden
of voel jij je anders ook
onder mijn kussen sliep jouw strelen
jij liet mij zweven door een leven
vol met weten van een wij, voorbij de twijfel
koos je geweten voor alleen zonder samen
rust mijn hart op ons geweest
verzwegen tot aan de naakte dood