Zie ik in stilte luid je laatste lach
hoe jij breekbaar in mijn armen lag
ik zo trots nu op mijzelf zijn mag
voel dat jij dat ook nog even zag
Tag: verdriet
Huil
laatste dode tranen
liet zij maar drogen door
naar voren blijven lopen
tegen zeker weten in
Herinnering
troebel blikt vroeger
blijkt verleden
in alle beelden
stil te beven
kijkt je aan, verstikt
nooit vergeten
Sip
je drupt ook weer, in deze lange nacht vol open ogen tussen diepe zuchten steeds zacht op mijn brakke lekke dak,
irritant en rustgevend tegelijk
loop jij in lange lome banen langs dit vege versleten rimpelige lijf, als loze tranen of doffe parels vol angst,
koud en verfrissend eveneens
verdwijn je dan plompverloren met een plons snel weg in de verborgen diepten waar ik gelukkig met of zonder wie dan ook nog nooit was, op vage laffe afstand gehuld in de zwavelige dampen van het ontwijken zoals ik je jouw nu eenmaal ken
en rode ogen beide tenten sluiten
Tranendal
Zwevend kleven ook de druppels regen uit mijn leven
fris als dauw, in een glimlach samen
in mijn gezicht
Vlieg ik, op de wilde waan van elke dag toch steeds bewuster
al mijn vers gedroomde dromen tegemoet
in dit gedicht
Vol vertrouwen dat ik ooit daar zal landen
waar mijn hart en ziel nog steeds
begraven ligt
Vertrouwen
Ik geloofde nog in woorden,
toen bleke wangen, nat van tranen
er zo verloren om te smeken leken
Zij alleen stilte verlangden, toen
verpakt in de troostende warmte
van mijn verweerde armen
Nat
Afgezeken
door een boze regen
voel ik hoe kou
onder huid sluipt
mij langzaam overkomt
zit ik stil te janken
in mijn stoel
nu jouw warmte
mij vandaag verliet
je wij samen kil
achter je sloot
ineens opstond, stil
de straat op ging
ik gemeen die pijn
van eenzaam voel
Moederdag
gebroken harten
bloeden alle dagen
in moeders die ooit
eigen kind verloren
moeders die lijden
met hoofd vol vragen
ooit een eigen kind
aan te mogen raken
Nat
Lopend door de trage regen
hoef ik die traan
niet weg te vegen
die deze dag steeds
terug blijft komen
om wie mij onlangs
is ontnomen
Nu toch ook weer
is weggespoeld
je ineens je warme wang
weer voelt
Bij verdriet hoort huilen
altijd even
maar vergeet niet
ook weer door te leven