wat ongeschreven wachtte
waren de ware woorden
broeiende binnenin
snel afgebroken zinnen
zo mooi als ze bij elkaar hoorden
verbleven ze voor altijd verzwegen
Ongesproken
Tag: alleen
Over
Met het vertikken van de dag
komt dat getwijfel dichterbij
over hoe het verder moet
met ons allebei
Met het vervallen van de tijd
is er zo weer een uur voorbij
waarin wij blijven hangen
tussen het jou en mij
Eigen weg
Leef jij gewoon jouw leven maar
dan trek ik hier ook mijn eigen spoor
waar we ooit eens deelden met elkaar
gaan we nu alsnog alleenzaam door
Red me wel
Laat mij maar even
Met mijn denken en mezelf
Kom ik er ook wel
Nat
Afgezeken
door een boze regen
voel ik hoe kou
onder huid sluipt
mij langzaam overkomt
zit ik stil te janken
in mijn stoel
nu jouw warmte
mij vandaag verliet
je wij samen kil
achter je sloot
ineens opstond, stil
de straat op ging
ik gemeen die pijn
van eenzaam voel
Blijf
Blijf bij mij als ik weg ben
Draag mij in jouw handen
Onthoud hoe hard we lachten
Hoe gek we samen deden
Vergeet nooit wie wij waren
Hoe goed alles toen voelde
Bewaar dit veilig in gedachten
Verbonden door gedeeld verleden
Neem ik je mee de morgen in
Alleen
In je eentje
nooit alleen
met je denken
om je heen
foto’s drijven
regels schrijven
grijpen wolken
die overdrijven
Alleen
Alleen in denken
Is niet gelijk aan eenzaam
Leert je ik kennen
Alleen
In alles om mij
is slechts eenzaamheid voelbaar
omarmt door stilte
Toen
In tijd ineens teruggefloten
ben ik dat blonde jochie weer
gezien door de betraande ogen
van een verloren lotgenote
samen eenzaam, gekrenkt
van onze eigen kern beroofd
als drenkeling in stil verdriet
vragenvuren nooit gedoofd
verdwaald in onze schaamte
zonder dit elkaar te durven delen
verstilden levens op gelijke sporen
kauwden wij eenzaam in eigen pijn
nooit meer kind te durven zijn