Gedichten die jou raken waar het hoort
ook hier is mijn alleen met mij
stapt dapper door de dagen, lacht
kijkt met mij naar het verste blauw
staat fier op broze benen
ik praat graag in mij, samen dwalen
lezen, zweten, verzwijgen van het nu
verdwijnen op het zuchten van de wind
en maar schrijven hoe alles goed voelt
over onbesproken paden uitgegleden
door uitgekauwde zaken moegestreden
waren we hier niet al eens eerder ooit
ik had zo graag een ander vandaag
hand in hand door angsten gevlogen
elkaar vertellen over nog te willen doen
je strelen met slechts een stil bewonderen
je adem horen bij de aanvang van je slaap
naar oneindig eind verdreven
dragen schouders boven benen
dit vandaag
af en toe wat eten
kauwen op gedacht
lachen om wat was
alsook de traan ontsnapt
dicht tegen eigen ik
schuil ik weggedoken
vragen lamme poten om meer
meer van dit alleen, dit verblijven
vergrijzend nietig blijken
waar zou het liggen
of ineens verschijnen
mijn onvolkomen einde
is het de grote boom plots voor mijn ruit
holt simpel ziek mij langzaam uit
tikt mijn opeens hart nog eenmaal
tot besluit
hou jij mijn hand vast
zoals je zomaar deed zopas
alle ramen netjes afgesloten
geen tocht en toch gevlogen
weggevlucht in onvertogen
onder hagen vol verzwegen blad
wroette jij naar wat er al niet was
wist ik maar waar nu je twijfel zat
schuil nooit in het eigen zacht
jouw breekbare verenpracht
breek uit – zweef op de lach
hij liep zijn stappen in zijn hoofd het liefst
alleen, in stilte vaak, met de blik op eindig
ook op nieuwe paden lagen oude sporen
vandaag gaf kleur aan afgelopen dagen
een grijzig licht droeg inzicht in zich
met de zweem van eens te stellen vragen
na de laatste tik
verbleef het jou
een ogenblik
verstilde toen
naar eeuwig staren
je lijf warm nog
na mijn natte kus
van de tranen dus
verslagen door
ons verlaten wij
laat ik je vrij
los je op
tot onvergeten
gestolde rouw
in binnenzak
je haren lichten op, omlijsten je gezicht
het ziet mij staan zelfs met de ogen dicht
voelt waar ik ga in al mijn alsmaar graven
schijnt bij nu hier de lange donkers dagen
waar kom ik thuis, vind ik mijn kussen
onderweg of ergens tussen, in berusten
welke schoot draagt alle troost
vraagt af hoe het was die hele poos
mijn immer onderweg gedogend
hij danst met mij, de nacht
lonkt met al zijn duister
luistert hoe ik huiver
met hem volgezogen raak
ik wil mijn eigen donker in
voelen waar het rot en riekt
onder grauwe tegels woelen
tussen vuile groeven bloeden
krassend op mijn dwaas
ik wil mijn zwartst, het rauw
dat kale koude nat
waar mijn ik onveilig zat
eenvoudig huilen in de hoek
tot aan voorvoelen van het lot
wil ik het einde zien, de muur
guur verkillen in een niets
weten wat ik uiteindelijk mis
een eeuwig zonder jou
met mijn versteend alleen