Gedichten die jou raken waar het hoort
ik voel mij net iets kleiner dan ik ben
een tikje schuchter, mijn blik ontwijkt je
bang dat je het ziet, al mijn twijfel ruikt
soms dans ik juist uitvergroot op straat
kan ik de bergen aan, niet stuk te slaan
tot ik besef dat iemand naar mij staart
ze sprak in waar en voor zijn raap
strooide nooit met suikerlagen
vooral wanneer ze onrecht rook
want dat kon ze niet verdragen
ik vraag mij wel eens af
wat er anders zou zijn geweest
als ook toen anders zou zijn geweest
wie ik dan nu was
en waarheen onderweg
de rust gevonden had ik niet
dat zat destijds al veel te diep in mij
al was het toen anders gelopen
dan nog was ik verloren
ze zeggen wel eens dat alles wat er is
het resultaat is van oneindig licht
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
ze zeggen wel eens dat alles wat er is
vanuit jezelf is uit te leggen, dit zelfs moet
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
ze zeggen ook wel niet teveel na te denken
in eenvoud alles in tevreden te beleven
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
ik leef nog met hem in mij, mijn kind
hij voelt zich ongehoord en ongezien
buiten alles, altijd en iedereen, alleen
hij vraagt te vragen, in zijn verlegen
een arm, een laten voelen te bestaan
het besef van zijn pijn te willen weten
verder wil ik hem wel eens vergeten
achter de deuren van mijn eigen, de ik
vind je opgeruimde kamers
binnen muren van gestuct beton
fris huist naast ruim en licht
tot je eenmaal zit
en kijkt
dit slechts is wat het lijkt
en de kilte je omlijst
neem de tijd eens mee op reis
zet hem stil om mee te kijken
hoe hij jou laat lijden, soms
laat missen wat is
door er te zijn
in het niets zonder lucht
waar je alles voelt
niks zinvols kunt zeggen
laat staan met klanken vangen
lege woorden overdrijven
in gebrekkig duiden
van krakende geluiden
krassend op het hardst
over oude lagen
zinnen loos hangen
in het mistige van missen
bang, zonder het wat te weten
ramen beslaan zonder buiten
droge tranen stikken in venijn
mijn binnen is van mij alleen
daar kom je niet snel bij als jij
ik snap het zelf nog amper
een oude zolder vol met troep
vergeten dozen stoffig zeer
vergeelde foto’s van weleer
onder een lekkend dak
boeken vol met uren op de bank
verdwenen in verhalen
zie ik mij alsmaar zwijgen
in mijn alleen opgaan
reizend achter denken aan
verdwijnen in het mijne
vluchten in het ooit
de kamer sneed de zon in lange repen
het was de dag, weer een dag zonder
overvol van leeg, het onbegrepen
ik liep mijzelf voorbij bij de spiegel in de gang
zag de onrust, mieren kropen onderhuids
zoek het oog van de storm in je verharde blik
kom weer thuis waar dromen wonen
leg wat sluimert bij de kruimels van destijds
vreet de lach en spuug hem verder voor je uit
laat jouw verloren je weer vinden