het zou voldoende kunnen zijn
wanneer ik niet zo weinig was
alleen mijn schrale mij alleen
vol scheuren en oude deuken
ooit gesterkt door overmoed
gelovend in de kracht van goed
naïef sta ik weer in de hoek
wat dommig voor mij uit te staren
het zou voldoende moeten zijn
wanneer ik niet zo weinig was
met al mijn veel te veel alleen
ik loop mijn druk ooit eens voorbij
niet op de rem maar volle kracht
alleen de leuke dingen op mijn pad
ik trap alle sterren door de nacht
kus hardste lippen boterzacht
verdwijn plots tussen gordijnen
hang de slingers vol met woorden
zal zingen voor wie wil horen
draag mij naar waar ik hoor te zijn
ik loop mijn druk ooit eens voorbij
zittend in het stil van mijn alleen
voel ik jouw liefde om mij heen
vergissen is wenselijk soms, stoot je neus
geef je hart aan wie er enkel op wil staan
strooi je goed in loze ruimtes, ga het aan
deel maar uit, blijf bij wat jou jou maakt
ze blijven of verdwijnen, het is hun keus
verbergen, negeren, vervlakken, wat heet
weet dat jij echt bent, dichtbij je hart leeft
durft te bloeden en dit ook durft te delen
jouw kwetsbaar blijft waar zij verstenen
loop door je dagen in al jouw eigen zacht
wie jou echt ziet zal snel verschijnen
neemt warm je hand en brengt de lach
ik ben slechts wie ik was bij geboren
plus wat ik bij leven ben verloren
en wat mij ooit eens is gegeven
ben ik bij sterven weer vergeten
ik zou minder moeten zijn, vooral doen
en met een poker-face de wereld in
niet zo goed moeten proberen
om met mijn zacht te koketteren
mensen afblaffen, van mij afslaan
zoek het lekker zelf uit en weet ik veel!
donder een heel eind op met je gezeik!
ik wil een arm, een hand, een oor of oog
af en toe een in kleine beetjes maar
maar dan geef ik weg wie ik ben – wil zijn
minder moe alleen en rustig slapen
denken drijft mij en overdrijft altijd
duwt mij randen over die er niet zijn
spuwt slierten twijfel in mijn ogen
trekt sporen door het zand, tot jij
ze wegspoelt alsof ze smelten en
mij warm blaast onder te dunne jas
vind alles weer waar ik verloren was
kust wolken weg tot enkel is wat blijft
tussen het nu en het later
ligt wat we er van maken
je kleurt het koud en leeg
of stookt er woeste vuren
je mijmert tot het einde
of plukt van alle uren
je kiest wie er mag zijn
en ook wie er mag blijven
het is aan jou en jou alleen
aan mij dit op te schrijven
mensen zijn voor mij gelijk, allemaal
ze krijgen mijn lach en mijn hand
ik luister naar wat ze drijft, wil ze weten
bij mij binnenlaten en blijven daarentegen
dat is niet zomaar een ieder gegeven
het is daar koud soms, kan stevig waaien
er wonen apen en beren, zwermen kraaien
je kunt er dansen, zingen en blijven slapen
of heerlijk eten, ik zal alles voor je maken
mijn zacht zien is wat ik terug zal vragen
wie enkel halen komt, alleen onrust stookt
op modderige poten in mijn binnen loopt
mijn geven neemt en kwetsbaar stroopt
dan volmaakt voldaan vertrekt heel vlug
wens ik alle goeds, maar ziet mij niet terug
blijf eens staan
om stil te kijken
vertraag in eigen blik
glansen daar jouw dromen
danst het morgen
in je ogen
ben je thuis
bij al het jou nog
of er stilaan aan voorbij
blijf eens staan
en rust je uit
pas op jij
zweeg ik maar wat beter
en dacht ik maar wat minder
er altijd iets van moeten vinden
nooit eens zijn en blij vooral
keek ik maar wat beter en
alleen naar dat wat was
