Gedichten die jou raken waar het hoort
ze zeggen wel eens dat alles wat er is
het resultaat is van oneindig licht
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
ze zeggen wel eens dat alles wat er is
vanuit jezelf is uit te leggen, dit zelfs moet
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
ze zeggen ook wel niet teveel na te denken
in eenvoud alles in tevreden te beleven
de kleuren voor je voeten, je anders voelen
je krabt aan de korst
waar net het bloeden stopt
hij plakt een beetje
vlekken aan de vingertop
het schrijnt zo fijn
de schijn verdwijnt
houdt even op
het is het missen soms ineens wat komt
mij omsluit, maar dan met koude armen
hoe je hand op mijn been al zo genoeg is
om te verdwijnen in je ogen vol begrepen
ik pel knoop voor knoop tot aan niets
je naakt omhult al jouw hele mooie
ik voel je willen tussen leeg bewegen
zie tanden smachtend op lip gebeten
en handen zacht over jezelf bewegen
ik laat je gaan terwijl jij laat mij lijden
je staart strak vast naar al mijn strak
geeft je bevelen door aan hem alvast
vanuit het alles wat je wenst en meer
hoe we kijken zonder spreken
enkel staren en ervaren
lippen spreken in begrijpen
tongen likken door bezwaren
handen knijpen in verleiden
nagels snijden vol venijn
speeksel druipend langs de tijd
strelen tergend in het donker
kermend in zichzelf verzonken
kijk mij aan wanneer je komt
laat zien wat je voelt stromen
mij vandaag in je dromen wonen
waar jouw vrij vloeit, ik je vond
hier en nu in het staartje van vandaag
proost ik alleen op alles wat bestaat
prijs de liefde en de vriendschap, het wij
waarin gebreken knuffels krijgen
kwetsbaar schittert in de nacht
mijn lijf en ik lopen lichter
in ons beider krom
hebben geen idee waarom
alsof wij langzaam vergaan
er hingen hele repen vlees
een poos geleden
wij zijn onszelf vergeten
nu we eindig leven
zweven van verlangen naar verlaten
en hangen tussen beter weten in
landen op kussens zonder schaamte
ik hou je vast, want dit is het begin
je breekt mijn geven weer open
door ook jouw breken te geven
om oude muren heen te leven
met je veel teveel aan houden van
zacht krabt wijs van hoofd naar hart
bloedt rood in steeds vergeven
vloeit naar onvoltooid verleden
ik leef nog met hem in mij, mijn kind
hij voelt zich ongehoord en ongezien
buiten alles, altijd en iedereen, alleen
hij vraagt te vragen, in zijn verlegen
een arm, een laten voelen te bestaan
het besef van zijn pijn te willen weten
verder wil ik hem wel eens vergeten