ik verlies mijzelf in het jou
je danst dan door mijn kop
kijkt dwars door het geweifel
neemt me mee in harde lach
pakt mijn arm al even vast
voor verdriet dit straks doet
zet een wazig geel verleden
achter glas en aan de muur
waar stof haar zal warmen
wars van wat ooit warm was
doe je gewoon het licht uit
stapt door dit oude buiten
ik ben ooit mijn ik ineens verloren
tussen broeders in verdwenen
door een scheiden uiteengereten
reepjes kind vervlogen in venijn
ik vond één reepje met een regel
en die woorden heelden wonden
stapelden lagen van vertrouwen
tussen het uitgestelde mij
ik ben nu haast geheel begrepen
zweef mee in volle frisse vlagen
zwerf over ongekende paden
leef dagen – zoals ik wilde zijn
zoals je vroeger wel
je jas vergat
omdat het nog niet
geregend had
zo vergeet ik
te genieten soms
ook als de zon toch
niet verschijnt
tussen moeder en vader in verloren
vind ik mijn kind zijn
gebroken terug
word ik plots bijna opnieuw geboren
in een harnas van twijfel
verweer ik mij vlug
de wereld lijkt kouder
zo zonder mijn ouders
die mij op hun schouders
dit leven door sjouwden
mijn verdriet blijkt verscholen
een warm thuis mij bestolen
mijn hart blijft enkel dolen
op zoek naar een troosten
denk je mij nog wel eens
voor het slapen gaan
over hoe leuk het ook was
zo vertrouwd leek samen
slap van lachen liggen
na gepassioneerd gevrij
het raam wijd open
dit glad vergeten
applaus te horen
op de straat
wat ik vroeger ooit wilde zijn
ben ik nog nooit geweest
behalve vrolijk zijn dan
en dat trachten te blijven
zonder schijn
wij kijken samen naar een later
wat zo heerlijk voor het grijpen blijkt
laten zorgen blazen over wijze duinen
we waken voor elkaar – levenslang
dromen spinnen zacht onder tentdoek
dwars door een fonkelende nacht
daar kwam ineens een vlaag voorbij
een zuchtje heimwee naar jou en mij
het waaide kil dwars door mijn hart
met toch altijd nog dat gapend gat
oude vrienden
laten schaamteloos
stiltes vallen
tussen verse glazen bier
tikken op je schouder
en wijzen
zonder woorden
op gedeelde smart
van in te houden adem
bij het passeren van
lang verleden tijd
vroeger liep het water
op zaterdagochtend
je al in de mond
want was er pas laat
laat in de avond chips
dat was afzien
