ik zou willen dat het minder
milder, lichter, zachter werd
je niet zo veel en vaak
mijn wakker bent
dat je verdween, vervloog
onzichtbaar voor mijn oog
niet door mijn dromen doolt
dat ik je alleen zo ken
als van vlak voor ik je zag
je niet mijn gister was
verdwijnen, je lijkt te willen winnen
winnen in het snelst vergeten
laten weten dat het weg is
wat was, dat het je niets meer doet
je had al gewonnen bij geboren
al je mooist, het fijnst, het al
geniet van wat er voor je staat
ik gun je jouw gelukkig bovenal
we dragen alles met ons mee
wat was, wat komt, ons breekt of heelt
het blijft bewaard in sterrenlicht
leeft voort als nooit vergeten
het leek op die plek waar je heen ging
kon gaan zitten en er zijn, niet meer
een plek die wist wie je was
ongevoelig voor seizoenen
vol van onvoltooide tijd
het leek op een plek die zou blijven
je rook er de geur van vroeger
en van morgen tegelijk
dat we dachten hoe bijzonder
nog wisten van een nooit voorbij
geborgen en gekoesterd
zonder woede of verwijt
dat we de dagen samen waren
alleen de lijn tussen ons beide
samen droegen wat er schrijnde
tot aan begrijpen mettertijd
dat we wisten hoe bijzonder
nog dachten aan een eens, altijd
je las mij
ooit, begreep je wat er leefde
onderhuids en achter beven
in mijn blik voorgoed verweven
het verdwaalde kind, weer even
je las mij, ooit en wilde weten
vergaf vooraf, dat deed je
je wist mij
het kan opeens anders zijn
een donderslag van achteren
net toen je uitkeek over zee
en op de fiets moest zonder jas
die eerste slok met het lauw
van het bier wat teveel bleek
smaakte naar nieuws uit oude krant
over dagen waarin ik dit niet wist
het kan opeens anders zijn
verdwenen in opeens eindig
plots verschenen voor je neus
weggeschreven tot aan zeker
je ziet ze lopen en herkent ze meteen
de scheve glimlach zonder tanden
holle ogen zonder weerspiegeling
twee zwarte gaten in een lege doos
je zou, erin gekeken, geen morgen zien
alleen de vergeelde plaatjes van weleer
tussen dode vliegen zonder vleugels
ik duik weg in nat gras, schuil achter bomen
ze dolen op zoek naar wie durft te vragen
hoe het ze vergaat, dat je blijft om te praten
ze zuigen je goed op, schenken je maden
het bleken natte veren in zijn tooi
boven flauwe vegen over grauw gelaat
slappe wangen, te laf te blozen
naast zijn bleke zwakke paard
wankelend op brakke poten
smeekten ze voort door drassig wijds
dwars door vlaktes vol met grijs
gehuld in waas van mededogen
ken je de man die goed genoeg was
voor anders dan slechts de afwas
of het dragen van een zware last
meer dan de koude zak op de bank
waaraan jij constant je klagen hangt
op schiet met wat je maar verlangt
ken je hem nog die daarbinnen zit
wat hem tikken doet en drijven laat
zo behoefte heeft aan ware praat
vaak verdrietig buiten schuilen gaat
in de stilte die hem alleen nog warmt
haar woorden strooit met open blik
