Gedichten die jou raken waar het hoort
de stad stond al duizend jaar
voor men tijd begon te tellen
dagen tikten vast trager toen
vlogen ze ook voorbij
zonder weten?
was er iets tussen zon op en onder
blokjes niets, telkens weer opnieuw?
nu slepen ouders kroost voort langs
snuisterijen, snoep en vele bakken ijs
ze zien licht niet versmelten met de zee
gapen de nacht aan, dichter bij de dood
geniet je wel genoeg
van wie jij bent
vandaag
van wie daar staat
van wat je raakt
je tot jou maakt
luister naar het stoppen van mijn adem
voel het bloed haar stromen staken
ik koester de voorbijgevlogen dagen
zie hoe ze ons zijn hier samen maakten
verdronken in fluisterend groen
mijn open blik naar donker water
denk ik terug
aan onze eerste zoen
verschijnt dat vroeger
in dit later
Kijk niet enkel
in het duister
maar luister
naar alles in
en om jou heen
geniet of huiver
jank en schater
desnoods
tot bloedens toe
je bent niet alleen
in al dit later
Wie had kunnen voorzien
na die hele grote knal
daar ooit aan het begin
toen tussen het niets
daar zo ineens alles was
ondankbare werkelijkheid
Wie had kunnen voorzien
dat ik hier vandaag de dag
op koude avond in luie stoel
stiekem even naar je kijk
voel hoe alles ineens af is
werkelijke dankbaarheid
Ik pluk de dag
omdat het kan
omdat het moet
Het er toe doet
Wanneer ik je vroeger zag
Kon ik vaak niet
met je te praten
In andere talen dan
dronkemansgelal
Ik was zoekende
naar mooie zinnetjes
slimme beginnetjes
in het spel je te schaken
Maar de dubbele tong
Stak hier de stokjes voor
Tot jij voor mij stond
Onder discolicht
in blote buik
Ik kuchte en sprak
duidelijk genoeg
“Ik ga niet weg zonder je nummer”
Zo kennen we
elkaar toch alweer
bijna twintig jaar