Nachtelijk

zo in de nacht met wakker brein
suizen wielen over asfalt
kruipen poten door het gras
danst blad haar laatste dans

op deze plek nochtans verbleven
helder denkend onder spaarzaam licht
komt nog dit laatste schrijven even
voel ik mijn donker zo in dit gedicht

Toen

ik verlies mijzelf in het jou
je danst dan door mijn kop
kijkt dwars door het geweifel

neemt me mee in harde lach
pakt mijn arm al even vast
voor verdriet dit straks doet

zet een wazig geel verleden
achter glas en aan de muur
waar stof haar zal warmen

wars van wat ooit warm was
doe je gewoon het licht uit
stapt door dit oude buiten

Besta

bestaan volgt vanzelf
buiten dwalen en je verbazen
alles wat je hoort of stoort in het denken
iemand groeten die je tegenkomt
luisteren naar de wind
een lach op je gezicht
voelen dat je bent
gaan waar je wilt
gezien worden
een zachte zoen

error: De inhoud is beschermd !!