een kerel als ik heeft geen leven
met al zijn verborgen gebreken
ik zal ze niet allen uitspreken
dat duurt een veel meer dan even
het is dat enorme gedreven
is wel inmiddels gebleken
het lijkt uit mijn voegen te breken
nimmer nooit uitgeschreven
ik heb hier nu enkel mijn woorden
gesproken, gedacht of opgeschreven
verzwegen lijden zij in overleven
vullen gaten wanneer er stilte valt
wist ik maar het niets te dichten
leegtes vol wit en onbevlekt
waar alles rijmt zonder te strijden
en dat het daarmee af was
zal ik weer eens met de trein
met de neus voor de ruit
rijd ik de wereld in, vooruit
schrijf allermooiste rijm
tussen wimperharen vallen woorden
waar ze horen tussen trage knippers door
deze dichter lijkt zijn zicht verloren
verslagen, na teveel uren
onpasselijke letters turen
rusteloos blijven letters ongerijmd
blijken juiste woorden onverkozen
waarmee dichters altijd heel verfijnd
vrouwenwangen laten blozen
zacht spijkert zij denken
aan gescherpte nagels
op een magisch rijtje
hervonden woorden
wenken verlegen
steeds dichterbij
waarheid nadert
lacht onbegrepen
sleept haar teder
aan haar haren
streelt de twijfel
laat denken vrij
zoveel woorden die nog wachten
op hoge stapels in mijn hoofd
over hoe wij ooit samen lachten
zoveel woorden die nog wachten
blijven hier zweven in gedachten
nu jij ze toch niet meer gelooft
zoveel woorden die nog wachten
op hoge stapels in mijn hoofd
Onder de sterren huist mijn thuis
warmt mijn hart in mooie woorden
ik hier vertraagd door denken suis
smelten daar samen waar ze horen
letters kleven
tot woorden leven
binnen zinnige zinnen
vrije kaders van poëzie
dromend ooit samen te komen
in het buffet des dichters
hij kwetsbaar gebundeld
naakt ligt opgebaard
om op te vreten
de ware dichter
bouwt steeds verder
via ieder woord
stap voor stap
zin na zin
slijpt hij verder
onverstoord
tot hij daar komt
alles daar valt
waar het hoort
