Onbesproken

met oude schep speur ik naar woorden
door alle lagen die ze in zich dragen
van het rulle zand vol lust en leven

de zilte klei die je laat zweten
tot aan dikke plakken razernij
ik wacht – laat het mij zinnen geven
leg ze voor later vast opzij

de zwarte aarde zal ze het best bewaren
waar de pieren waken voor nieuwe regen
en ik al steeds minder wordt gemist

Gedicht

nu ik heel open
over dichten dicht
over het eenzaam opgesloten
en wat nu weer weggestopt
diep verborgen en begraven

hoezeer ik soms mezelf niet ken
en daar niet over wil praten
zit ik stil in dit donkere hoekje
met mezelf opgescheept
en een notitieboekje

error: De inhoud is beschermd !!