Gedichten die jou raken waar het hoort
jezelf binnenstebuiten keren
durven tonen dan, in vol ornaat
omvallen, breken, kapot gaan
dan, in het felste licht verschijnen
bleek, broos, zonder schamen
kruipen op open ellenbogen, vooruit, alleen
handen reeds versneden aan je randen
even rusten onder oude eikenbomen
luisteren naar de pijn van toen
dan, in het eindig staan
stervend voor het oog van morgen
verbonden, op de plaats vergaan
dan, verslagen pas door houden van
bedankt broer dat jij mijne bent
er graag wilt zijn zodra je kunt
mij begrijpt, waar ik nog schuil
eenvoudig huilt en dit durft delen
een veilig thuis geeft aan mijn buiten
en je arm om waar hij mij ontbrak
er kan maar eentje baas zijn
en dat ben jij
je schittert in je hoog
maar we verlangen je dichtbij
voor het eeuwig glazen oog
waar wij je vangen, voor even
voor even slechts zijn we jij
onze klauwen grijpend
in die vers geslagen vis
onze snavel snijdend
zacht kloppend rauwwarm
wij willen weten hoe dat is
de baas te zijn, enkelvoudig
voor altijd onbetwist
ik had graag wat willen schrijven
met koffie in mijn hand die dampt
de morgen die zich aan mij warmt
zo tussen geheel alleen verblijven
vind je ook niet
dat buiten in de zon
zoveel op binnen lijkt
je even thuiskomt
met je kont in het gras
pas gemaaid pas
vol van geur van drogen
je hoort de vogels tussen boven
in de versbehangen bomen
fluiten ze versjes op een blad
zo in het sluiten van vandaag
staart ze zomaar voor mij langs
zag het drogen op mijn wang
dit dwalen zonder waken
met het licht op al mijn vragen
steeds weer wakker in de nacht
het was het malen wat ze zag
voordat zij vluchtte in het gras
ik zal mooi naar je zwijgen
alleen kijken hoe je lacht
dansend door de kortste nacht
dan andermans hand vastpakt
glad vergeten hoe het was
ik zal je goed begrijpen
pluk jij jouw mooiste dagen
is wat ik je zou willen vragen
draag enkel warme zonnestralen
en zwijg mij nog eens terug
het is goed zo het nu is
beter helen van de schrammen
dan ze likken bij het schrijnen
ze zullen snel verdwijnen
het beurs, de deuken kosten kruim
geef ze de tijd, de ruimte, je strelen
woorden raken zachter dan je zwijgen
dat wat wordt uitgesproken niet geloven
slaat gaten en kloven zonder mededogen
wees gerust mijn liefste lief
het zonder ons zal slijten
zoveel eerder dan je denkt
ooit zacht vervliegen in begrijpen
je eenvoudig beter af bent
over de plek waar ik graag kwam
hoe het warmde als men mij staan zag
hoe dan de lucht brak en alles open lag
het rook er zo lekker naar later
naar uren praten aan het water
naar lange stiltes met één hand vast
het ergens weten van een eindig
maar zacht gedeeld in het vandaag
Luister mij
als het zwijgen van mijn lippen loopt
Luister mij
Ik zag mijn einde ineens onverhoopt
Luister mij
al lijken tranen al lang opgedroogd
Luister mij
het is het bang nog wat door mij kroop
Luister mij
ik lijk wel dapper maar het donkert soms
Luister mij
het is begrijpen wat zacht zalven zal
Luister mij
ik zoek mezelf weer zonder twijfels
Luister mij
ik fluister jou, dankjewel voor niet ontwijken