Gedichten die jou raken waar het hoort
Zal mijn sterven dan al langzaam op gang gekomen zijn
zo na mijn negenveertig cirkels rond de aarde
de helft moet ik nu welzeker al hebben genoten.
Ooit moet ik erin en dat zal korter duren
dan hoelang ik er tot nu toe was.
Ongeduld klopt luid in brakke kas
kamers stromen over teveel groots en onbereikbaars
Een sterke arm vol van luister en begrijpen
trots om mijn vermoeide zijn geslagen
Of één lange dag nog enkel zwijgen op je zachte borst
wanneer je nagels stil mijn oude lijf behagen
Weet je nog hoe vroeger rook
de deken waar de tent van was
over stoelen van de eethoek
en niets anders te beleven
dan samen zijn alleen
Of waar je verstopt zat
zodat niemand je kon vinden
behalve moeder dan
die alles altijd zag
Weet je nog waar je speelgoed stond
met je auto die zo soepel reed
hoog stuiterde op perfecte veren
Het deksel van de koek
even sissen voor het sluiten
want dat moest je destijds
voor altijd verse
was alles nog maar tastbaar
niet zo met mist behangen
afgevlakt herinneren
zonder de kleur van nu
was alles nog maar onbedoeld
enkel het heldere verlangen
zinderen tot aan de kruin
die verwondering na een natte kus
Ragnar had zijn oude schuit toch maar verkocht en besloot hem zelf te vergezellen op weg naar de nieuwe schipper.
Een soort van laatste eer voor al het gegeven plezier in de voorbije jaren.
Hij zag zo nog voor zich hoe zijn zoon zelf wilde roeien terwijl dochterlief zich door de zomerzon liet bruinen op het achterdek.
De hond druk blaffend op de punt naar alles wat bewoog. Zij nam eigenwijs al het uitzicht voor haar rekening onderweg naar het nog ongeschreven leven.
Kleine plakjes ziel
van wie ik ben verloren
bewaart naast vergezichten
van waar ik ben geweest
Hoor zo helder
de gesprekken nog, herleef
dierbare uren, vingers
die het hart blijven strelen
Lijkt afscheid uitgebleven
door een intens herbeleven
bladerend door het boek
van eigen leven
het is maar goed
dat jij dit nieuwe normaal
niet mee hoeft te maken
tijdig ontsnapt
nooit gevangen
zo gemist
Waar zijn jouw kleine voetjes
die nog pasten in mijn hand
verloren in herinnering
liepen ze spelend
over het strand
staan stevig nu
op eigen benen
ik op afstand
aan de kant
Verpakt
in glimlach
loopt deze avond
rustig met mij mee
naast een hoofd vol gedachten
aan verre vrienden
als vingerafdruk
meegedragen
in mijn hart
Een klein plakje
van jouw mooie ziel
ligt bloedend
op de mijne
onderweg naar
mijn zekere dood
Gehuld in een mist
Van alcohol en thc
Staat een bed
Onopgemaakt
Hier lig ik verslagen
Door drank en stuff
Overmand door slaap
In dronken niemandsland
Daar is de jager
Hij vergrijpt zich – grijnzend
Aan mijn laveloze ik
Voor vertrouwd publiek
De jager druipt verzadigd af
Door diep duister beschermd
Mijn zatte brein ontwaakt
In een storm van vragen
Het publiek lacht
Ontwijkt mijn blik
Van waar ik wankel
In open spijkerbroek
Vernederd
Verraden
Vertwijfeld
Verlaten
Ik zoek wat thuis is
Eenzaam onder sterren
In deze laatste uren
Van een foute nacht