sterven

Straks

waar zou het liggen
of ineens verschijnen
mijn onvolkomen einde

is het de grote boom plots voor mijn ruit
holt simpel ziek mij langzaam uit
tikt mijn opeens hart nog eenmaal
tot besluit

hou jij mijn hand vast
zoals je zomaar deed zopas

Einde

waar ben ik bij de allerlaatste
hartklop, adem, gedachte, pijn
loop ik over hoge toppen
of val ik klunzig in een gat
over gladde rand gekeken
of gewoon te diep in glas
stikkend na een sigaret
of eenzaam in gedachten
of met glimlach en een traan
vlak na je allerlaatste kus

Vellen

schrikken doe ik niet meer
eenmaal uit de kleren
heb ik leren accepteren

ook te slijten in dit vel
al wist ik dat al wel
negeer ik mijn verval

zal sterven mettertijd
in het harnas blijken
mijn overwonnen lijden

Zal mijn sterven dan al langzaam op gang gekomen zijn
zo na mijn negenveertig cirkels rond de aarde
de helft moet ik nu welzeker al hebben genoten.

Ooit moet ik erin en dat zal korter duren
dan hoelang ik er tot nu toe was.
Ongeduld klopt luid in brakke kas
kamers stromen over teveel groots en onbereikbaars

Een sterke arm vol van luister en begrijpen
trots om mijn vermoeide zijn geslagen
Of één lange dag nog enkel zwijgen op je zachte borst
wanneer je nagels stil mijn oude lijf behagen

Vel

verlangeloos verhangen aan de kapstok van weleer
bungelde een oud vel alleen

je kon de krassen zien naast vlekken
met de jaren mee ontsproten na teveel fout
slechts vooruitgeschoven tijd

hier zou het verdrogen tot leder in wit led
sfeerloos, kleurloos, maar duurzaam ook
buitenkanten bleken vergankelijk te zijn

Vriend

wat zou ik vandaag graag naast je staan
maar helaas ben jij nog dood
een lang jaar alweer

zou je dood zijn wanneer jij toen besloot
thuis te blijven, alleen die ene keer
zou je dan weer leven

wat doet jou missen vaak nog zeer
je lijkt welhaast aan mij vast te kleven
kijkt mij in stilte soms nog even aan

vertelt mij vooral te zijn wie ik wil zijn
groots te blijven denken,
nooit te klein

Hoop

kwijn niet bij mij vandaan
sta fier met alles wat je was
beleef met mij de laatste lach
opdat er nog een morgen is

Afscheid

Zie ik in stilte luid je laatste lach
hoe jij breekbaar in mijn armen lag

ik zo trots nu op mijzelf zijn mag
voel dat jij dat ook nog even zag

Dood

over leven met de dood
is vooral geschreven
door wie hem vooralsnog
wisten te overleven

Zwijggraag

kom jij weer snel eens naast mij zwijgen,

in gedachten samen vogels kijken of naar kleine dingen die soms veel groter lijken, door ze met aandacht rustig te bekijken

kom jij weer eens naast mij lopen, ik had nog zo graag een keer in je jas gekropen, met een knuffel op snel weerziens hopen

gaan we nog eens samen eten, ik zal de pannenkoeken nooit vergeten, had nog zo graag met je aan tafel gezeten

springen we nog eens op de fiets, samen zwerven door het grote niets, gewoon verdwalen dat heeft ook wel iets

blijf je een beetje bij mij leven, af en toe, het hoeft steeds maar even, nog samen eens wat moois beleven, al is het slechts in mijn hart verbleven

kom je weer snel eens naast mij zwijgen?