straks voel ik je kijken
op jouw plek
daar naast de maan
schud je zachtjes
met je hoofd
of moedigt mij juist aan
loop je even met mij op
maar bij mijn vragen
blijf jij staan
dan ben ik weer gerust
en laat je langzaam gaan
Geestig
Tag: sterven
Bijna dood
jouw oude vingers
in mijn hand
toen je kneep
en ik begreep
langzaam liet jij
ons leven los
bevrijd van pijn
mocht jij nu gaan
en ik alleen
achtergelaten
in verlangen
naar mijn einde
Sterven
kilte vult beide kamers
van de motor der liefde
klopt nog, diep verscholen
onder oude lappen levensles
bekrast, verscheurd, bevlekt
met roekeloze avonturen
verrookt en verdronken
in laveloze avonduren
tot enkel nog schimmen
van verleden overbleven
dit hart hier nu zo versleten
geheel tevreden traag afgegleden
langst de gladde scheve treden
van een zeker sterven
Hier
Dit bestaan
niets meer dan
een trage sprong
naar de dood
Blijf tot die tijd
in vrijheid zweven
wat telt nastreven
door dit eindig leven
Dit bestaan
waarin er niets
meer moet dan
gelukkig sterven
Op tijd weg
het is maar goed
dat jij dit nieuwe normaal
niet mee hoeft te maken
tijdig ontsnapt
nooit gevangen
zo gemist
Wintertijd
Huil niet
wees gerust
al sterft alles
om jou heen
Zomerhitte
uitgeblust
is dit de herfst
die jou hier kust
in duister knuffelt
met storm verpakt
Voel je niet alleen
Met een goed boek
de kaarsen aan
komt jij hier weer
doorheen
Jij
Je bent nog altijd hier, als golven
op zoek naar het strand
bruisend over elkaar heen rollen
pak jij ons ineens bij de hand
We voelen je wel kijken
wanneer de zon de wangen warmt
de kou ons hart hard om de oren slaat
is het net of je nog naast ons staat
We zien je in de nacht
als we samen met jou dromen
En in alles om ons heen
wanneer de ochtend is gekomen
Het doet nog vreselijk veel pijn
het blijkt amper dragen
maar blijf vooral dicht bij ons zijn
dat is alles wat we vragen
Leef
De tijd grijpt graaiend om zich heen
bij het harde draaien van de aarde
laat ons leven, door seizoenen razen
onze dagen hier zo snel verstrijken
laat ons met zekerheid sterven
vol spijt, verlangen of tevreden
Ooit
Ooit volgt ook mijn zeker sterven
nooit zal ik mijn dooie zelf vergeven
al dit moois te vergeten,
voorbij te zwerven
Vergooien wat mij is gegeven
vooral niet als prooi te leven
gekooid onderkoeld en geketend
Ooit volgt ook mijn zeker sterven
Nat
Lopend door de trage regen
hoef ik die traan
niet weg te vegen
die deze dag steeds
terug blijft komen
om wie mij onlangs
is ontnomen
Nu toch ook weer
is weggespoeld
je ineens je warme wang
weer voelt
Bij verdriet hoort huilen
altijd even
maar vergeet niet
ook weer door te leven