Gedichten die jou raken waar het hoort
je zit hier naast mij
wanneer de woorden er niet zijn
pakt mijn hand vast
nu ik de zinnen niet geschreven krijg
ik voel wie jij was
maar geen gedicht wat jou doet leven
besef ik dan pas
wanneer jij ademt door mijn hart
zo vrij van al jouw last
zit jij vlak naast mij
starend door mijn tranen
is vragen nu stil te staan
je sterke armen warmend
oneindig
om mij heen te slaan
Ga maar lang slapen
Herinneren blijft voor ons
Jouw zijn nu voorbij
wij leven door in de leegte
die je hier voor ons bewaarde
gevuld met al jouw mooi
herinneringen
verpakt in verdriet
want jij bent hier niet
in alles wat jij was,
groeide ook je sterven
een innig afscheid wat ons restte
je laatste knuffel, je warme hand
jij ons nu meeneemt naar een morgen
waar met de stilte en het gemis
enkel de liefde fluistert
wat zou ik vandaag graag naast je staan
maar helaas ben jij nog dood
een lang jaar alweer
zou je dood zijn wanneer jij toen besloot
thuis te blijven, alleen die ene keer
zou je dan weer leven
wat doet jou missen vaak nog zeer
je lijkt welhaast aan mij vast te kleven
kijkt mij in stilte soms nog even aan
vertelt mij vooral te zijn wie ik wil zijn
groots te blijven denken,
nooit te klein
Zie ik in stilte luid je laatste lach
hoe jij breekbaar in mijn armen lag
ik zo trots nu op mijzelf zijn mag
voel dat jij dat ook nog even zag
over leven met de dood
is vooral geschreven
door wie hem vooralsnog
wisten te overleven
laatste dode tranen
liet zij maar drogen door
naar voren blijven lopen
tegen zeker weten in
kom jij weer snel eens naast mij zwijgen,
in gedachten samen vogels kijken of naar kleine dingen die soms veel groter lijken, door ze met aandacht rustig te bekijken
kom jij weer eens naast mij lopen, ik had nog zo graag een keer in je jas gekropen, met een knuffel op snel weerziens hopen
gaan we nog eens samen eten, ik zal de pannenkoeken nooit vergeten, had nog zo graag met je aan tafel gezeten
springen we nog eens op de fiets, samen zwerven door het grote niets, gewoon verdwalen dat heeft ook wel iets
blijf je een beetje bij mij leven, af en toe, het hoeft steeds maar even, nog samen eens wat moois beleven, al is het slechts in mijn hart verbleven
kom je weer snel eens naast mij zwijgen?
straks voel ik je kijken
op jouw plek
daar naast de maan
schud je zachtjes
met je hoofd
of moedigt mij juist aan
loop je even met mij op
maar bij mijn vragen
blijf jij staan
dan ben ik weer gerust
en laat je langzaam gaan