Verdronken

ze zwom rustig door stil verdriet
trok lange banen met trage slagen
rode ogen dreven in het koude niets
ze zocht naar eeuwenoude vragen

een tocht waar zij de diepte dronk
het donker lonkt, een bed van zand
ze draaide vlug op broze rug
liet de golven dragen, dit verdragen

op deze wezenloze dagen zonder zon
dreef ze af naar waar het ooit begon
ver voor het helen met de tijd
zonder spijt, haar zijn omarmend

Bui

koude tranen in je warme nek
trekken banen over oude vragen
rijten ooit doorlopen paden open
snijden wild in het zo diep verborgen
ze leggen repen rauw om al het mooie jou
je kunt er net niet bij, het onbegrepen
en zult het nu niet zien, het ongelezen
het raakt, schrijnt, jeukt, klopt en beukt
de pijn, dit zijn, deze lichtloze dag
over schuim scheert een meeuw
hij leeft luid op zilte wind, al dit grijs
schreeuwt je dapper toe, lacht je uit
vliegt met je mee naar morgen

Lach

mijn alleen kijkt om mij heen
dacht even na hoe ik verdween
na de lach, hij voelde heel gemeen
vast ongemeend, maar
wat sneed hij mij diep opeens

ik verkleinde, verkleumde, versteende
van de grijze kruin tot aan mijn tenen
kraakte broos en kreunde hees
wist weer wie het was geweest
wie mij ooit bijna de das omdeed

error: De inhoud is beschermd !!