Gedichten die jou raken waar het hoort
je zag haar lopen daar beneden
iets gebogen
ze leek vertraagd te gaan
daar – beneden
voorover over eenzaam zand
liet ze passen achter op nat strand
ze verdwenen met het rauwe sop
koud water likte laf
aan al haar later
ze liep het leeg in, de zee van niets
snoof tranen weg
met ingehouden adem
als jij ooit mijn ex zou zijn dan
zou ik knielen tot de pijn van smeken
knieën bloederig verlies zou laten nemen
zou ik schreeuwen tot stembanden rauw stilden in een ijzig hees gepiep
zou ik stapels schrijven over onbegrepen onbehagen
de zwarte gaten in mijn hart en ziel en andere grote woorden
het ‘oh had ik maar’ met asgrauw spijt doorregen
zou ik nooit vergeten je vandaag te laten weten
hoeveel ik van je hou
verlies je liefst niet
aan iets anders dan alles
wat je hier lief is
over leven met de dood
is vooral geschreven
door wie hem vooralsnog
wisten te overleven