ik zou heel zielig kunnen doen
zoals je wel eens hoort van mannen
wanneer ze lijken te lijden onder leven
of een onvoorziene hobbel op het pad
ik had meelijwekkend kunnen kijken
kunnen staren in een koude wind
net doen of het werkelijk huilen was
om iets schattigs wat dartelt
of zo opeens alweer dood was
en dan melancholisch zingen
ik zou heel zielig kunnen doen
maar draag mijn enkelvoudig lot
en kan ooit wel zonder – toch?
de geseling doet zo fijn, neemt de pijn
geeft het terug aan waar het lag
laat mij lachen, bloeden waar het mag
luistert naar wat klopt in mijn venijn
besef je wel hoe mooi jij bent
in de voltooid verleden tijd
en slaapt, ver van mijn bed
in dat van weer een ander
De dag zwijgt nog even
bekijkt me kil, ietwat onwaar
in vergrijsde halve kleuren
stuurt gedachten daar
waar je zo wordt gemist,
in wie jij voor mij blijft
kracht bleek zo verloren
in teveel stukken, overal
lag ik in een donker mij
dwars door wat ik was
jij mij langzaam lijmde
liet zien wat jij wel zag
naast mij zat in stilte
we jankten tot de lach
dwars door scherven
breekt het harde zwart
komt levenslust terug
liefde warmt mijn hart
kracht bleek zo verloren
in teveel stukken, overal
lag ik in een donker mij
dwars door wat ik was
jij mij langzaam lijmde
liet zien wat jij wel zag
naast mij zat in stilte
we jankten tot de lach
dwars door scherven
breekt het harde zwart
komt levenslust terug
liefde warmt mijn hart
Metalen bistrostoel
prikt in de rug
verwelkomt vermoeide ik
na lange reis terug
in Franse werkelijkheid
Ik zag mij in je ogen
herkende je gezicht
Jij was zelfs de inspiratie
voor dit simpele gedicht
Dezelfde pijn in je blik
niet van harde klappen
of een ferme tik, maar
verstopt in flauwe grappen
Hou jij daarmee afstand
laat jij je jou niet voelen
maar schreeuwt je verstand
om een knuffel en een kus
dus
In tijd ineens teruggefloten
ben ik dat blonde jochie weer
gezien door de betraande ogen
van een verloren lotgenote
samen eenzaam, gekrenkt
van onze eigen kern beroofd
als drenkeling in stil verdriet
vragenvuren nooit gedoofd
verdwaald in onze schaamte
zonder dit elkaar te durven delen
verstilden levens op gelijke sporen
kauwden wij eenzaam in eigen pijn
nooit meer kind te durven zijn
gebroken harten
bloeden alle dagen
in moeders die ooit
eigen kind verloren
moeders die lijden
met hoofd vol vragen
ooit een eigen kind
aan te mogen raken
