Gedichten die jou raken waar het hoort
voel je nog hoe je naast mij zat
je warmde aan mijn veren
mij ook nodig had, nabij, ik er was altijd
weet je nog hoe we keken, samen
jij mij vroeg waaraan ik dacht
ik je vliegen zag op eigen kracht
vanaf de rand uit ons wankel nest
diep verscholen in de dichte heg
zag ik ook je tranen kruipen
van de twijfel, het onzeker
het was je lach, met het dapper
van je vleugelslag
waarop je stond
zoals je naar mij kijkt
schitterend in al jouw zijn
en hoe jij op mij lijkt
Ik kijk zo graag naar jou
hoe je in gedachten lijkt
tot je eindelijk begrijpt
wat je deed fronsen
ik luister naar je woorden
over jouw plannen en je pijn
de twijfel, wie je straks wil zijn
klinkt door in spaarzaam zwijgen
ik voel je nog veel liever
je dwaze porren in mijn zij
hoeveel je stiekem lijkt op mij
maar ook zo jezelf gebleven
bleef je maar zoals je hier was
al ben je echt zo prachtig nu
echt mens voelde ik me pas
met jouw hoofd in mijn hand
jouw ogen in vertrouwen dicht
schrok jij van het werelds licht
en voelde je vader nerveus zijn
kleine vingers vonden de mijne
Waar zijn jouw kleine voetjes
die nog pasten in mijn hand
verloren in herinnering
liepen ze spelend
over het strand
staan stevig nu
op eigen benen
ik op afstand
aan de kant