Ragnar had zijn oude schuit toch maar verkocht en besloot hem zelf te vergezellen op weg naar de nieuwe schipper.
Een soort van laatste eer voor al het gegeven plezier in de voorbije jaren.
Hij zag zo nog voor zich hoe zijn zoon zelf wilde roeien terwijl dochterlief zich door de zomerzon liet bruinen op het achterdek.
De hond druk blaffend op de punt naar alles wat bewoog. Zij nam eigenwijs al het uitzicht voor haar rekening onderweg naar het nog ongeschreven leven.
