de kamer sneed de zon in lange repen
het was de dag, weer een dag zonder
overvol van leeg, het onbegrepen
ik liep mijzelf voorbij bij de spiegel in de gang
zag de onrust, mieren kropen onderhuids
zoek het oog van de storm in je verharde blik
kom weer thuis waar dromen wonen
leg wat sluimert bij de kruimels van destijds
vreet de lach en spuug hem verder voor je uit
laat jouw verloren je weer vinden
op afstand snel
mijzelf bekeken
in de vuile ramen
ondanks de regen
ik liep er langs
en weer een keer
ik was vergeten
de muur stond dicht
vanavond denken delen
daarna rustig dalen
verdwalen in mijn drab
op zoek naar af
pak je hand vast en sta standvast
knijp in je palmen, maak geen vuisten
luister naar de slecht te duiden huiver
al het afscheid, de leegte, het gemis
wat nog komen gaat of nu al is
hoe hij sluimert, je thuis verkruimelt
je vertrappen wil, jouw zijn verstuiven
kijk hem aan en laat hem zwijgen
schreeuw je hart weer zuiver
omarm wat is, het juiste
met je licht en je lach
Zo af en toe
wankel ik
gewoon even
omdat het kan
tussen hoop en vrees
dat hedendaagse leven
het al of niet
mee willen zweten
in deze ‘rat race’
over wie er blijft
met mij, dan
in de stilte
waar stof daalt
en eenzaam
vragend kijkt
in nieuw niets
wat alles lijkt
liep mijn mij weer
vandaag dan toch
zowaar het stille donker in
richting eigenwaarde
waar de schroeven van
wel wat aandraaien
behoefden met
een eenvoudige knik
even hardop zeggen
dat ik gezien en
echt ben
Ze beloofde
in eigen kracht
te geloven
voelde zich
nog zo
door zichzelf
vooral bedrogen
