op je buik, nog warm van de nacht
boven de lakens alsof je erop wacht
je billen – wat ben je toch een pracht
ik kus ze, zacht, pak ze stevig vast
kras met mijn tanden, lik je nat
voel hoe je zucht door half ontwaken
zie dat je vraagt om wakker maken
ik al jouw warms beminnen mag
ze zwijgt mij aan en luistert zacht
met mij begaan na natte nacht
lijk ik maar traag wat op te drogen
zij vergaapt zich aan mijn waken
kust mij het slapen uit mijn ogen
zo net na waken
ben ik alleen dat
pluk de dag vast
laat wat rest los
loop mijn zwijgen
droom naar later
het blijft gissen vaak, het somber
valt het binnen zoals inspiratie doet
zonder kloppen voor de deur staan
of voor je neus ineens met een hallo
naast je in het donker draait het om
ademt tegen je op, maakt je wakker
al denk ik eerder aan het overdenken
blijven graven in lagen losse aarde
ik wel wist dat het daar ergens lag
je glijdt weg in de verte
het laatste licht vaart mee
achter ons morgen aan
de nacht mag voor ons waken
sterren sterk tezamen laten staan
naast een versgebakken maan
hij was al wakker, de dag
een groet van een vink, goedgemutst
mussen kletsend in de heg
de liefde moet wel groen zijn
zouden ze weten wat ik denk?
laat mij inderdaad maar even
het hoofd klopt nog met de nacht
vertraagd, verpakt in flarden zwart
gekust door killig beven
vannacht hangt nog heerlijk om mij heen
omarmt denken onder donzen deken
takenlijsten scharen om mijn warme bed
slaan koude punt achter stoute dromen
doorlopend zie ik je staan
zwijg je mij aan
en ik
verslik mij in het mij
ik zonder jou
wakker schrik
nu de dag zijn ogen opent
slentert hij kalm door je haar
streelt jouw lijf tot ontwaken
ziet hoe ik naar je staar
we kleurden de nacht
met jou en met mij
verslonden de tijd
en vreeën ons vrij
gromden en gilden
verhit en bezweet
tot alles verstilde
om nooit te vergeten
de ochtend was er al vannacht
nu aangevuld met fluiten in het licht
gaat denken over naar enkel zacht
zucht prille zon over ons gezicht
