ogen slapen nog
nu ik de dag in stap
zuigen de stilte op
als droge sponsen
mijn hoofd verstomd
nog niet uitgedroomd
klampt zich vast
aan het nieuwe nu
Goedemorgen
Tag: wakker
Koffie
geluidloos dooft mijn gapen
en zit ik buiten met koffie in een stoel
ogen knijpen met het rijpen van de dag
laat mij hier met haar stralen waken
Waken
in de kleine uren
van de avond
loert dat denken
voor wie luistert
losse knoppen, kruipend
buiten verder lege ruimte
een woord, een beeld of iets geschreven
van dat van toen tot die van ooit
varen tranen over vragen
kil kapot op kale tegels
binnen onverschillig duister
wakend tussen nu en later
Ruis
Voel hoe dit lijf lijdt onder deze dageraad
wenst dit wezen, nog even ongewekt verbleven
opgewekt gekwetter ongehoord, onverstoord
dus, houd even nog je grote bek!
rauwe bonken binnen warme stramme vezels vlees
liggen net zo heerlijk oud te vrezen
Vroeg
met het haar nog
op half zeven
liep ik
rond de klok
van half acht
al even
Slaap
waren we nog maar daar
daar waar denken slaapt
gedachteloos dralend
door verzonnen verhalen
over donkere wegen
naar onbegonnen dagen
ontwar
ontwar mijn waken
warm mijn vege lijf
laat dromen staken
de dag zoet smaken
nu ik dit hier schrijf
Ode
Cohen
laat loze slaap
mistig verder drijven
door verstilde kamer
koffie spoelt
haar helder licht
door lome oude ogen
in de broze start
van deze dag
Waakgaap
dagen draaien door in deze nacht
waar teveel vragen mij bejagen
ik ooit de waarheid nog verwacht
dagen draaien door in deze nacht
ik hoor weer hoe je schamper lacht
jij die je zo zwaar wist te misdragen
dagen draaien door in deze nacht
waar teveel vragen mij bejagen
Donker
Nu ik toch hier alleen in het koude duister zit
kan ik net zo goed ook in mijn denken
kort het sfeerlicht verlaten, op de tast
en heel goed het oor te luister leggende,
vinden wat nog soms zo sluimert
tussen dichte hagen twijfelstruiken
vol met ogen, haken en onbehagen,
die de zenuw messcherp weten te raken
zonder de oorsprong te ontwaren
van het hijgend kwijlend bloedend beest
wat angst heet