je zag het in haar ogen
oude tranen achter gebroken blik
spraken van teveel, te vaak
haar gestolen hart gestoten
aan de randen van vertrouwen
bleek de hoop op
verloren in de herhaling van
Maand: oktober 2021
Tranen
wij leven door in de leegte
die je hier voor ons bewaarde
gevuld met al jouw mooi
herinneringen
verpakt in verdriet
want jij bent hier niet
in alles wat jij was,
groeide ook je sterven
een innig afscheid wat ons restte
je laatste knuffel, je warme hand
jij ons nu meeneemt naar een morgen
waar met de stilte en het gemis
enkel de liefde fluistert
Ware
ik ruik je haren
in het voorbijgaan
naar die ander
je mij niet staan zag
wist ik veel
dat vandaag
onze dag was
Waar
de waarheid laat zich graag vertalen
in koude rauwe woorden tot je luistert
Verstapt
zal ik maar eens slapen dan
na bijna dertigduizend stappen
hard gelach, na flauwe grappen
voel ik het lijf langzaam verslappen
zoekt mijn hoofd een donker als zijn thuis
Thuis
het was dat jij mij al kende
ik begon met dwalen
verkende mijn nieuwe pad
hervond mijn ware wezen pas
eenmaal afgeslagen
andermaal thuisgebracht
Klim
op
mijn weg
naar de top
zie ik af en toe
mijn eigen dood
recht in zijn ogen
en bedenkt hoe fijn
ik vanmorgen vroeg
heerlijk rustig zat te zijn
had ik zoveel beter besloten
fietsen te laten voor wat het was
blijkt de weg omhoog mijn diepste put
Dochter
met alles wat jij bent
kwam jij zo welkom in mijn leven
wist jij te stralen, ook daar
waar het enkel donker was
met alles wat jij bent
weet jij je liefde steeds te geven
sta jij sterk, in eigen zijn
ook waar het nog onzeker is
en alles wat nog komt
zal jij zoals je bent doorstaan
blijf ik hier trots, je moeder zijn
naast je naar jouw toekomst gaan
Eerst
was alles nog maar tastbaar
niet zo met mist behangen
afgevlakt herinneren
zonder de kleur van nu
was alles nog maar onbedoeld
enkel het heldere verlangen
zinderen tot aan de kruin
die verwondering na een natte kus
Bui
de hoop vervloog
kroop donker, onder
nu zwijgen sprak
over gele velden
tegen takken
die hangen
tot water valt
op vettig groen