Gedichten die jou raken waar het hoort
in een wereld
vol chaos
massa’s verdrinken
in prikkels
die lijken te leiden
blijken af te leiden
van lijden
aan dure armoe
vergeten te beleven
als dwazen bleek tegen
schermen te kleven
hierbinnen
ziet hij orde
komt het werkelijk terug
elektronen in atomen
stof van schitterende sterren
enkel de verwondering
voor wat dit nu al
in zijn alles is
en ook was
Ontregel
al jouw ongeschreven regels
Laat enkel ongebonden
jou nog binden
Gooi ze stuk
stamp ze fijn
op grauwe tegels
Laat jouw jij
zich door vrijheid
maar verslinden
kon ik met mijn iets te lange nagels
een van pijn vertrokken blik
ook deze nooit gevonden noten ooit nog maar eens oprapen
pikken of plukken met slechts deze zes strakgespannen snaren
tranen dweilen op ineengestorte knieën
in bloot bezwete bast vol getatoeëerde herinneringen
voor een, in blauwe waas van uitgewasemd tabak, vermist publiek
hangen aan dit tijdloos verdwalen in scheurende klankenbrij
woorden vinden door ze enkel liefdevol of harteloos te beroeren
met de rauw geleefde klauwen aan mijn kromgetrokken koten
twee ervaren tektonische platen
keken naar elkaar vlak voor zij
de reeds lang voorziene confrontatie
niet langer wisten te vermijden
het was erop
of eronder
buigen of barsten
ze lieten het lot haar gang gaan
de magma op zijn beloop
karma koos magisch schaamrood
kou dimt oranje zwart
zwavelzure afdronk
zo liep alles uiteindelijk af
met een sisser
dekens dekken duister denken toe
luister hoe hard het donker fluistert
suist vergaan vertier en schaterlach
achter zware kloppen van het hart
beukt tegen bekrast oud schedeldak
vergeven krachten breken krakend
golvend zwart braakt kou vanbinnen
over verslagen vragen van weleer
doe mij nog een nacht met jou
zoals je slaat tegen de ramen
schittert, dansend onder wolken
verbitterd denken dendert door
dondert met een luide lach
tot kille tranen tikken
nu je wegsluipt in de dag
met de stilte
kruipt het grijs
deze avond aan
boven vult zich
loom en traag
met natter later
laat daar maar liggen
alleen het verdampen rest
vervliegt met volgevreten maden
wat er gister nog fier klopte
warm in mijn verweerde borst
vindt hier een roemloos lot
waarom was vroeger er eerst
kwam besef veel te laat
bleef een zuurverdiende les
stoffig achter in de la
waarom komt later pas straks
net na de onverwachte kater
en het proeven van de leegte
uit dit ongewassen glas
Leg je oren slechts te luister
naar de stilte, het gefluister
wat enkel buiten jou bestaat
jij hier al fluitend achterlaat
laat je ogen slechts beminnen
wat je voelt bij jou daarbinnen
geef zin aan de kleine dingen
je kunt vanavond al beginnen