Gedichten die jou raken waar het hoort
uitgetrapt staat stalen ros
uitgeput tegen houten palen
wij voor even los
van haar stoffige pedalen
kracht bracht ons de pracht
van het natte wijde wad
wat altijd anders was, maar
nooit minder dan een thuis
uitgetrapt staat stalen ros
uitgeput in metalen rek
voor even zijn wij los
van haar pedalen vol met drek
kracht bracht ons de pracht
van het natte weidse wad
wat altijd anders was, maar
nooit minder dan een thuis
op
mijn weg
naar de top
zie ik af en toe
mijn eigen dood
recht in zijn ogen
en bedenkt hoe fijn
ik vanmorgen vroeg
heerlijk rustig zat te zijn
had ik zoveel beter besloten
fietsen te laten voor wat het was
blijkt de weg omhoog mijn diepste put
Krom over mijn stuur gebogen
vreet ik asfalt met mijn ogen
bovenbenen stampen hard
lijden pijnlijk tegen tegenwind
eensgezind versmelt hele lijf
met op het lijf geschreven fiets
versnellen wij in deze eenheid
vanuit het alles in het niets