Gedichten die jou raken waar het hoort
het is dat
ik het niet wist
het is niet niks
als je wist
wat alles was
doet dat iets
knijpt de keel
tot aan traan
volledig uit
snijdt je diep
tot op bot
totaal kapot
wat alles is
tot aan traan
tot op bot
het is dat
ik het niet wist
wat alles was
hoe de dag krult over bladeren
het goed vloeit door mijn aderen
hoe je blik breekt bij mijn boos
het gemis snikt – bodemloos
hoe de nacht naar adem snakt
het alleen alleen voelt ongemak
hoe tijd vertikt in onbegrip
het je verstikt of splijt
je haren lichten op, omlijsten je gezicht
het ziet mij staan zelfs met de ogen dicht
voelt waar ik ga in al mijn alsmaar graven
schijnt bij nu hier de lange donkers dagen
dank voor waar je over waakte
herinneringen die jij maakte
voor al je liefde in ons thuis
de vele harten die jij raakte
rust je nu in vredig uit
de tak naast het blad brak zacht
sappig dras droeg vertraagde pas
tranen dwalen over vale jas
deze nacht behoeft geen ster
vloeit veel te fraai in duister
waar kom ik thuis, vind ik mijn kussen
onderweg of ergens tussen, in berusten
welke schoot draagt alle troost
vraagt af hoe het was die hele poos
mijn immer onderweg gedogend
als een slak zo traag
lak ik je af vandaag
lik tot je siddert
van verlang
laat mij het gras zijn
vertrapt of overreden
bescheten of bezeten
bevrijd onder een kleedje
laat mij het gras zijn
vlak na het zaaien
zacht ontluikend
op zoek naar licht
laat mij het gras zijn
de geur van pas gemaaid
waarin ik verdor
tot aan gevreten
laat mij het blad zijn
verdorren in de wind
tot pap verbruinen
laat mij het blad zijn
eenvoudig op, gedaan
tot mest vergaan
laat mij het blad zijn
in niets vergaan
een herinnering
er zit een splinter in mijn kop
ik kan er net niet bij
druk hem alsmaar dieper
in mijn grijze breingelei
het lijkt de spijt van de tijd
verloren in de strijd
vechtend voor het mij
tot bloedens toe altijd
het blijkt het weinig vrij
te vrijen tot bevrijd
verslijten wat nog schrijnt
voor verstrijken van het mij