mijn kleine broer
van nu tot later
om te lachen
of te praten
uren spelen
zorgen delen
vind mij vlakbij jou
wat er ook is
waar je ook gaat
jij bent nooit te ver
of ooit te laat
weet dat je broer
vlak naast je staat
geschreven als geboortekaartje voor Lasse de Krijger vanuit zijn broer Nils
Ome Wichard
regens bleken lijnen
ingedroogde ongelogen
nooit vergeten tranen
ze liepen over daken
drupten op de lakens
gutsten van de haren
voor de ogen van zij
zij die niet slapen
rare vogels vlogen hoger
leken lichter zonder donker
zagen zon en sterrenfonkel
dronken flessenvol vertier
ze zagen zonder vragen
droegen zonder klagen
keken zichtbaar in elkaar
verbonden in gevonden
deze dichters waren daar
haar laatste dans zou ze graag stralen
maar ontstond wat haar deed breken
bleek bekeken broos gebarsten ogen
het zogenaamd volmaakt tevreden
verhuld in misplaatst mededogen
brak zij op doodgevroren tenen
door ijs van zelfgeschapen leegte
stierf aan haar zelfgeschreven lach
ruik je de zee in het ver
hier naast het nu
luister naar het suizen
hoe duinen bruisen
ruik de bloesem met mij mee
mocht dit maar even
ons stilleven zijn
blijven, de tijd verstild
in een altijd thuis
laat mij je warm zijn
ik ben er voor gemaakt
een laatste laag
voor het in kilte overgaat
ik sluit het buiten
ben de schil die voor je waakt
lig hier op deze stapel
voor als het vriest en kraakt
teveel van jou zal er nooit zijn
zomers vol lijk jij te stralen
je plukt het fruit voordat het valt
teveel van jou kan er nooit zijn
je geeft jouw veel zo gul en graag
weet hoe je lentes bij je draagt
teveel van jou mag er nooit zijn
je bent wat de seizoenen maakt
het licht wat schittert over water
maar als het donkert, sluimert, stilt
en het teveel blijkt wat jouw raakt
pak dan gerust mijn hand vast
totdat het weer beter gaat
de drempel houdt mij tegen
hangend tussen schuilen en buiten
rits ik dikke trui tot sluiten
stap dapper door de drab
het voelt als thuis
van kou op de huid
tot aan natte kus
luid zonder luister
doe een onsje meer met jou
geef jouw duimendik belegen
ga mee dansen door de regen
laat mij verstijven in je nauw
pluk wilde dagen tot aan been
kluif ze af en spuug ze uit
ik lik jouw vingers tot besluit
sla jij al je altijd om ons heen
ze liep over mijn jas, in trage pas
de traan die er nooit was
bleef verborgen tussen velen
overvallen door de regen
zal dit wel drogen en vergeten
en kan ik er ook weer tegen
hoe het knagen kan vanuit de buik
alsof maden paden banen onderhuids
naar adem smakkend vreten ze volluid
duiden op wat zich slinks verschuilt
een immer onbestemde huiver
