vanuit dat ene niks
pakt ze denken beet
ik haar letters lijdzaam eet,
geduldig geweven tot
dapper klapperende woorden
schenken frisse happen adem
van verdwaald zijn tussen zinnen
tijd lijkt te liggen op haar zij
Tag: dichters
Menno
Zwarte randen kleven
om alles wat je hebt gedacht
zo prachtig opgeschreven
Zelfs jezelf niet gespaard
uiteen gesneden in
dunne vleesrepen, waarna
zo prachtig onbegrepen
Ziedend op de gekken,
de gekte van dit leven en
zo prachtig binnenstebuiten
de meest bevreesde kaders gebleven
Zoeken naar de zin
van het ik, het wij
het warme samen
de ijskoude lust
het laffe zelfkastijden
door eenzaam medelijden,
zo prachtig weggeblazen
in rook en lege glazen