Eindelijk
De zon
Is er weer
Nu mijn humeur nog
Doorbreken
Categorie: Poëzie
Moe
Slaap, blijf hier nog even
Gapen drijft mij, bevend
terug onder koude deken
Waar oude dromen leven
Neil
Neil Young draagt een
van pijn verwrongen stem
door deze drijfnatte dag
Een zware zwarte deken
trekt ook laatste kleuren
uit deze kamer, vult haar
met zachte klanken van
teder beroerde snaren
Schuld
In eenzaamheid gestelde vragen
meegegeven aan deze loze ruimte
lijdzaam wachtend op haar antwoord
vanuit een grijze sluier van vergeving
Spijt
Tijd vertraagt tot stilte, verwachting
Hopeloos verlangen naar haar liefde
Diepe krassen op de ziel verschenen
Nu zijn vragen onbeantwoord bleven
Sluier
Regen daalt vertraagd
Laat ons droogte vergeten
Fris groen verschijnen
Ego
Met een kwartier nog op de klok
Neem ik nu een best wel grote gok
Snel nog iets voor jou te schrijven
Bij voorkeur zonder overdrijven
Ik wil je zeggen dat ik van je hou
Iets wat ik veel vaker zeggen zou
Dan ik tot dusver heb gedaan
In ons te hectische bestaan
Grijp ik dit moment nu even snel
Schrijf snelle krabbels op een vel
Jij bent topvent waar ik op lijk
Zoals ik hier nu in de spiegel kijk
Blauw
Ogen
met de onschuld
van een strakblauwe lucht
kijken vol liefde
naar een ander
en ik zucht
Zie je niet
wie vol ongeduld
staat te wachten
op een strakblauwe lucht
met liefde gevuld
uit jouw ogen
Hier
Dit bestaan
niets meer dan
een trage sprong
naar de dood
Blijf tot die tijd
in vrijheid zweven
wat telt nastreven
door dit eindig leven
Dit bestaan
waarin er niets
meer moet dan
gelukkig sterven
Zoek
Verdwaald in dit uitzicht
komt een verlangen binnen
drijft mijn drukke denken weg
in urenlang bezinnen, dromend
herbeleven van herinneringen
een slapende zon zinkt zacht,
tevreden, in het einde van de dag