lente

de lente laat haar luwte los
laatste hagel lijkt versmolten, verslagen
verdraagt te lang verzwegen
gedragen boven een ijzig zijn
stralen haar vleugen ongekend
op zo meervoudig eigen zijn

storm van water valt razend
op weg naar lager gelegen later
steenkoud, gesmolten vanuit
ooit vers gevallen vlokken

neem ook mijn twijfels mee
op uw reis naar diepe meren
laat ze vertraagd verdunnen
tot de resten van wat was

Trui

Vandaag heb ik je moeten laten gaan

Maandenlang was ik bang voor dit moment. Ik bleef wat uiteindelijk toch moest gebeuren alsmaar verder voor mij uitschuiven.

Jouw leven was echter zinloos daar in de kast en de hele situatie was uitzichtloos en troosteloos. De hoop opgegeven.

Je gaf jezelf met zoveel warmte en jouw passie paste naadloos bij de mijne.
Dit is voor jou waar het stopt

Vaarwel waarde vriend

Nat

op mijn ijzers
met groot gemak

gleed ik soepel
in een wak

Rijmend

Ik gedij liefst in het donker
altijd schaduw over mijn gezicht
voel een lentekriebel lonken
nu ik hier samen met jou dicht

Avond

stilte slijt haar lentelicht
met gedachten boven water
in lome uren voor de nacht
tot aan een aangenamer later

Lente

een prille deken licht
warmt mijn bleke ik
die hier in eenzaam zit

ziet hoe gras groeit
madelief met paardenbloem
vrijend op een bed van groen

lente kruipt onder gefluit
vanuit vergeten duister
besluipt mijn stille huiver

Lente

zuiver fluit nog zoveel buiten
buitelend over zomers zuiver
schreeuwen met de grootse ijver
tegen schemer die hen overvalt

Dooien

winterwraak smelt verslagen
blaast haar aftocht
in diepe put

hoe zoet sneden koude vlagen
slaakt haar hartstocht
met gore prut

Rijp

Stilwit rijpt de dag
neemt denken mee
met grijze ademwolken
vele vogelpijlen
wijzen zuidwaarts
onder luid protest
verpakt in lagen
kraken passen
mij huiswaarts