Gedichten die jou raken waar het hoort
sterven zal ook hij die volop graast
van de dagen, de nachten, het waken
voor het verslapen van de tijd
die bloemen vreet en vertes treedt
angsten simpelweg vergeet
ook zijn dood komt naderbij
zijn mond zal verdrogen tot donker
de twinkel in zijn oog versmelten
met koude en klamme gronden
maden weten raad met dit oud vel
ooit gevuld met passie en de lach
nu vol verrot maar zonder spijt
je vergat mij, dacht ik, en dat gaf mij
het gevoel van sperziebonen nog in blik
wel samen, maar koud en in het donker
huid op huid zonder kippenvel
wachten op de dag zonder de tijd
waarop ik ineens van pas kom
maar zo tegenval in mijn zijn
waarom was vroeger er eerst
kwam besef veel te laat
bleef een zuurverdiende les
stoffig achter in de la
waarom komt later pas straks
net na de onverwachte kater
en het proeven van de leegte
uit dit ongewassen glas
zal ik mijn denken ooit verliezen
in gezanik en gezever,
in het klagen en het oordeel
enkel dromen zonder leven
zal ik het lachen ooit verkwisten
slechts fronsend verongelijken,
in het dwaze donker staren,
zonder daglicht hier verblijven
zal ik de liefde ooit ontkennen
haar spiegelen in haat,
het lef, de hoop in alles op gaan geven
mijn zijn hier eenzaam achterlaten
zal ik woorden ooit nooit vinden
om op te schrijven hoe het mij vergaat
alleen nog triest eenmaal constateren
dat ware liefde niet bestaat
vergeef mij al mijn wonden
lik ze in eeuwig zonde
ondergaande zondaar
spijtoptant grijst in zwart
verdwaasde meandertaler
zwerft door dit vooronder
waar talig touw stof hapt
verslonden door de tijd
op teveel deceptie
toch te vaak gestoten
bloedt rimpelig aangezicht
druipt van ijskoude verwijten
doffe ogen besloten gesloten
immer positief protest
verslagen te staken
zich wenend af te sluiten
loerend naar bitter zelfinzicht
in het laffe koude duister
waarbinnen lering huist
naast vele luide buren
daar liep de spijtoptant
enorm te balen
van zijn spijtoptanterij
toen hij nadacht
wat hij had ooit
maar ineens
was dat voorbij
Tijd vertraagt tot stilte, verwachting
Hopeloos verlangen naar haar liefde
Diepe krassen op de ziel verschenen
Nu zijn vragen onbeantwoord bleven
Beleef je leven hoe het je is gegeven
je zult het jezelf anders niet vergeven
Een dag verzonnen voor de liefde
Zal voor veel een dag van balen blijken
Denken aan wie je heeft verlaten
Je deze dag moet missen
Omdat je pijn hebt gebracht
Bij wie je lief had moeten hebben
Ruzies die nergens over gingen
Kussen die je had kunnen geven
Je had de liefde moeten grijpen
Nachten vrijen onder de sterren
Als dwazen dansen door de kamer
Waarin je nu alleen met jezelf zit
Falentijn zal zo enorm balen zijn