zal ik mijn denken ooit verliezen
in gezanik en gezever,
in het klagen en het oordeel
enkel dromen zonder leven
zal ik het lachen ooit verkwisten
slechts fronsend verongelijken,
in het dwaze donker staren,
zonder daglicht hier verblijven
zal ik de liefde ooit ontkennen
haar spiegelen in haat,
het lef, de hoop in alles op gaan geven
mijn zijn hier eenzaam achterlaten
zal ik woorden ooit nooit vinden
om op te schrijven hoe het mij vergaat
alleen nog triest eenmaal constateren
dat ware liefde niet bestaat
