Gedichten die jou raken waar het hoort
dans tot de dag volgt na het donker
op mijn nochtans onbevangen rimpeling
onderhuids gedonder druist tegendraads
verlicht leed lijkt betraand te verbloeden
vloeiend verbonden met dat wat onder is
zonder zien voelt stilte zoveel harder
verzegelen vliezen schone diepten
zakken zorgen weg in zompig zand
koffie warmt de schedel traag
verlangzaamd
koud van de nacht waar jij ontbrak
de kamer tikt en knarst verdoofd
droogt oude tranen op de ramen
kwijn niet bij mij vandaan
sta fier met alles wat je was
beleef met mij de laatste lach
opdat er nog een morgen is
bleef dit hier maar eens hangen
je glimlach en je schateren
de warmte van je hand
of dat je bijna thuis komt
vol verhalen over waar je bleef
je mij meeneemt in je twijfels
knikt dat je het begrijpt
in je nek even samen schuilen
voor tranen die verborgen blijven
ons kind zijn durven delen
met alles wat het dan ook was
over die open vlakte lopen
waar het toen zo echt nog wij leek
wie houdt deze broze handen vast
als wankelen boven alles staat
mijn rug zich niet meer rechten laat
gebukt dit leven verder gaat
wie ben ik dan tot laatste last
verlies jezelf niet
knijp af en toe in je vel
tot aan je dromen
welke letters duiden
wat ik voor je voel
hoe kies ik juiste woorden
die alleen jij kunt horen
geen ander toebehoren
meer dan dat ik hou van jou
ben jij de liefde van mijn leven
meer waar dan de ware
blijf jij mijn thuis
zoals het water weer terugloopt
kruipt gevoel vanwaar ontaard
gestoeld op niets van waarde
of als zo niet bedoeld ervaren
een prille deken licht
warmt mijn bleke ik
die hier in eenzaam zit
ziet hoe gras groeit
madelief met paardenbloem
vrijend op een bed van groen
lente kruipt onder gefluit
vanuit vergeten duister
besluipt mijn stille huiver
je staat te staren in een laatste
adem deze avond
met de ogen dicht
de resten van te lange dagen
dwalen door je haren
kussen jouw gezicht
kon ik je hier zo maar bewaren
stralend onbevangen
in eindend licht