Gedichten die jou raken waar het hoort
ik voelde mij gekluisterd, ontluisterd
dolen door alsmaar stiller duister
zonder het strelen door jouw stem
waarop ik mij te pletter vloog
zo zacht wist jij mij vaak raak te raken
liet je koestering mijn verwoesting staken
hongerig naar een trage hartslag na felle veldslag
waarna wij ons bezweet overgaven
op het zwaard gespietst
stierven wij boven pas verbloed
buigzaam smolt lijdzaam tot vreedzaam geregen spreken
van slechts een eenzaam houden van
gek hoe je vaak
vergeet te vergeven
na wat er was, werd gedacht
vol luid uitgesproken
of botervet geschreven
nochtans helaas destijds
verkeerd bleek uitgelegd
of geheel anders begrepen
vandaag lag het aan mij
gooide jij rustig voor mijn poten
ik bekijk het wel, inderdaad
met mijn aloude argusogen
verzandde somberheid
in het licht, op droge bodem
verstoof met de zilte wind
dat wat er al nooit was
verslagen verlaten gewonde soldaten
een oorlog die ze ook konden bepraten
loze woorden leiden enkel tot gaten
laten we hier nu de bijl maar begraven
onderwijl blijkt ook de pijn al te zeuren
zoals het water weer terugloopt
kruipt gevoel vanwaar ontaard
gestoeld op niets van waarde
of als zo niet bedoeld ervaren