Gedichten die jou raken waar het hoort
je allereerste hoofdstuk
vandaag geschreven
weet je nog hoe het begon
wat was de wereld anders
voor jouw rondje rond de zon
afgekapt, beperkt en opgesloten
brak jij toch onze harten open
schrijf je boek zoals jij bent
speur naar passie, jouw talent
vergeet niet te durven vragen
als wij wat zorgen mogen dragen
deze wereld, dit normaal
is het begin van jouw verhaal
geschreven voor mijn liefste grote kleine neefje
Nils de Krijger
Jij smaakt
naar meer
ware het niet
dat ik zo snak
naar het ongerept
grootse niets
niets anders dan
mijn dwaze denken
dobberend in stilte
eenzaamheid verkennen
met het ongekende alles
van de wijdse zee
wees maar streng, onverbiddelijk
niet te slap, te inschikkelijk
slechts één vinger om te volgen
waarachter jouw duidende blik
do bist myn leafste
ik bin sa grutsk op dy
bliuw yn myn libben
oant ús lêste dei
had ik je maar nooit gezien
met al jouw veel te mooie jou
was toen maar omgelopen
dan zat ik vast niet zo vast
in dit verstikkende misschien
op nog een keer te hopen
liep mijn mij weer
vandaag dan toch
zowaar het stille donker in
richting eigenwaarde
waar de schroeven van
wel wat aandraaien
behoefden met
een eenvoudige knik
even hardop zeggen
dat ik gezien en
echt ben
Ragnar droomde vannacht al van vanmorgen. Kilometers zou hij eten met de vrieskou knisperend onder zijn leren zolen. Vragen hadden door zijn hoofd gekropen en zouden beantwoord worden in de witte wereld waar kleuren zouden ontbreken, vervangen door lange velden vol vele bleekblauwe ijstinten.
Na een warme bak dennennaaldenthee zwartgeblakerd op het opgestookte haardvuur pakte hij zich warm in met vele lagen bont en stapte teleurgesteld in slechts natte kleffe dooidrek
De alom aanwezige
onwerkelijkheid stoort
met zogenaamd vermaak
galmt reclamekots door de kamer
lokt de aandacht van mijn brein
wat zo graag stil schrijven wil
maar zo ineens enorm verlangt
naar enorme vissticks van Iglo
met heerlijk krokante korst
die je nu eenmaal eet
als hedendaagse
avonturier
Gemberthee staat in al haar verborgen krachten te dampen
vol van ongeduld, voor mijn vermoeide ogen, op het kleine
zeer praktische minisalontafeltje voor de bank waar ze,
wat mij betreft dan,
voor deze keer tot morgen mag blijven staan tot ik haar
onverbiddelijk door het putje spoel
stop eens
sta stil
kijk naar mij
pak mijn hand
nu ogen dicht
adem in
zit je stiekem
verscholen
in het morgen
hier vergeten
voorbijgelopen
adem uit
kus mij
alsof wij
vandaag
alleen en
voor het
laatst zijn