Ik gedij liefst in het donker
altijd schaduw over mijn gezicht
voel een lentekriebel lonken
nu ik hier samen met jou dicht
Categorie: Poëzie
Klim
zoveel stappen nog te maken
vooraleer ik boven zal geraken
al wat voor mij ligt zal overzien
even doorzetten maar dan
misschien
of nog even heerlijk verder dromen
Nuchterder
Met een Zeeuw en een Fries
blijft de taal verschoond
van opsmuk, gezever, gebries
wordt het pure beloont
Ruis
Voel hoe dit lijf lijdt onder deze dageraad
wenst dit wezen, nog even ongewekt verbleven
opgewekt gekwetter ongehoord, onverstoord
dus, houd even nog je grote bek!
rauwe bonken binnen warme stramme vezels vlees
liggen net zo heerlijk oud te vrezen
Verzwegen
vergeet hoe ik toen sprak
over hoe mooi wij samen waren
hoezeer ik daar vergeten was
ware woorden uit te spreken
Frans van der Beek
in een wereld
vol chaos
massa’s verdrinken
in prikkels
die lijken te leiden
blijken af te leiden
van lijden
aan dure armoe
vergeten te beleven
als dwazen bleek tegen
schermen te kleven
hierbinnen
ziet hij orde
komt het werkelijk terug
elektronen in atomen
stof van schitterende sterren
enkel de verwondering
voor wat dit nu al
in zijn alles is
en ook was
Geregel
Ontregel
al jouw ongeschreven regels
Laat enkel ongebonden
jou nog binden
Gooi ze stuk
stamp ze fijn
op grauwe tegels
Laat jouw jij
zich door vrijheid
maar verslinden
Jimi
kon ik met mijn iets te lange nagels
een van pijn vertrokken blik
ook deze nooit gevonden noten ooit nog maar eens oprapen
pikken of plukken met slechts deze zes strakgespannen snaren
tranen dweilen op ineengestorte knieën
in bloot bezwete bast vol getatoeëerde herinneringen
voor een, in blauwe waas van uitgewasemd tabak, vermist publiek
hangen aan dit tijdloos verdwalen in scheurende klankenbrij
woorden vinden door ze enkel liefdevol of harteloos te beroeren
met de rauw geleefde klauwen aan mijn kromgetrokken koten
Wat heet
twee ervaren tektonische platen
keken naar elkaar vlak voor zij
de reeds lang voorziene confrontatie
niet langer wisten te vermijden
het was erop
of eronder
buigen of barsten
ze lieten het lot haar gang gaan
de magma op zijn beloop
karma koos magisch schaamrood
kou dimt oranje zwart
zwavelzure afdronk
zo liep alles uiteindelijk af
met een sisser
Oud
dekens dekken duister denken toe
luister hoe hard het donker fluistert
suist vergaan vertier en schaterlach
achter zware kloppen van het hart
beukt tegen bekrast oud schedeldak
vergeven krachten breken krakend
golvend zwart braakt kou vanbinnen
over verslagen vragen van weleer