Gedichten die jou raken waar het hoort
ongenadig slaakt het slapen
zuchtend met haar rake gapen
staar ik door pasgeboren tranen
naar jouw foto’s in mijn hand
ik kan je bijna zachtjes raken
maak hier het ons in alle smaken
hou je vast tot koud ontwaken
warm mij troostend aan je gaan
met elke blik en elke lach
brak mijn ik een stukje af
keerde om om niet te kijken
speurde lijdzaam over lijken
het wat nog maar moet blijken
voerde denken zonder kauwen
enkel rauwe koude kille zinnen
van het over, het wellicht voorbij
net nu alles leek te beginnen
met de betovering van mij
gewenteld in laffe drek verdrijf ik
op zoek naar mijn vergeven
in een lekke sloep zonder spanen
verzuipen zal ik, in het diepe zwart
waar een zachte bodem wacht
kou de oude pijn zal zalven
met een eenzaam graf
en dan stilt het leven kort
blad bruint tot kleffe drab
modder spat na elke stap
genieten even opgeschort
bloed stolt in oude kamers
hoe bestaan opeens verstoft
glans verdwijnt tot enkel dof
koude feiten slaan hun hamers
dagen draaien tandjes trager
kauwen door de laatste vragen
zekerheden weggeslagen
rest nu enkel het verdragen
je pakte mijn hand vast
toen ik met jou op het strand was
we zwegen, dwars door tegenwind
en sluiers vol regen, verzegelden ons lot
je duim zocht naar een plekje in mijn palm
even kneep je als een soort van levensteken
ik realiseerde het mij veel te laat pas
had je zoveel beter moeten lezen
het bleek de allerlaatste keer
dat ‘altijd-wij’ nog daar was
je liet mijn hand los
gaf een zoute kus
dit was het dus
had ik hier maar een foto van
dat moment op onze eerste date
en ik even achter in jouw ogen keek
zweeg alsof ik vergat waar het was
zag dat dit wij nooit op zou drogen
zonder jou zal zoveel kouder zijn
mij laten rillen door dikke lagen
zonder jou draag ik het zware lome stil
laag hangend zoals onweer nadert
zonder jou vult leeg zich met het toen
die tijd dat je lach de dagen bracht
zonder jou kleurt leven weer in kil en grijs
verbleekt nat warm tot dor stof rest
nu elke stap een trede lijkt
jij mij blijkbaar niet begrijpt
op het pad wat wij betreden
iedere stap naar achteren blijkt
zo bedorven is, niet langer rijpt
maar de hang naar het verleden
Met het vertikken van de dag
komt dat getwijfel dichterbij
over hoe het verder moet
met ons allebei
Met het vervallen van de tijd
is er zo weer een uur voorbij
waarin wij blijven hangen
tussen het jou en mij
ga je met mij in het niets
naar alles nooit gezien
laat staan ooit gedaan
tot aan het eind
niet meer terug