Gedichten die jou raken waar het hoort
de grijze duif hield zich aan zijn rauwe klauwen
vast aan loden goot tot hij dapper besloot,
hardleers als hij was, op de vlucht te slaan
wijds spreidt zijn verstoft verenkleed
scherend met de oude wangen door de wind
op weg naar dat warme wat zo buiten zichzelf was
Asfalt blakert binnen zoveel groen
Nadat jij zojuist je passen plaatste
Bleek ik vanavond weer de laatste
Die hier zo eenzaam loopt te doen
bleef dit hier maar eens hangen
je glimlach en je schateren
de warmte van je hand
of dat je bijna thuis komt
vol verhalen over waar je bleef
je mij meeneemt in je twijfels
knikt dat je het begrijpt
in je nek even samen schuilen
voor tranen die verborgen blijven
ons kind zijn durven delen
met alles wat het dan ook was
over die open vlakte lopen
waar het toen zo echt nog wij leek
Beslagen ruiten met mijn vuisten
huilend om zo graag naar buiten
gekluisterd opgehokt in tehuizen
ongehoord, en zo ontluisterend
laatste dode tranen
liet zij maar drogen door
naar voren blijven lopen
tegen zeker weten in
oeverloos bewegend in de leegte
veegt hij zout zweet uit beide ogen
vooraleer hij zichzelf ziet staan
te midden van al waarvoor hij leefde
kracht bleek zo verloren
in teveel stukken, overal
lag ik in een donker mij
dwars door wat ik was
jij mij langzaam lijmde
liet zien wat jij wel zag
naast mij zat in stilte
we jankten tot de lach
dwars door scherven
breekt het harde zwart
komt levenslust terug
liefde warmt mijn hart
Leef jij gewoon jouw leven maar
dan trek ik hier ook mijn eigen spoor
waar we ooit eens deelden met elkaar
gaan we nu alsnog alleenzaam door
heb je nog wat liefs voor mij
of is er niets meer te geven
een aai over bol of por in zij
is genoeg om voort te leven
vandaag voel ik mij teer en klein
kruip het liefst stil onder de bank
verloren in verdorde snippers pijn
dwars door glimlach, zonneschijn
dringen donkere wolken kind zijn
verlangend naar een grote arm
over het eenzaam heen geslagen
warm zwijgend, nooit meer bang