een buizerd eenzaam op een paal
drie ganzen kletsen op modderpoten
verder niets, groen onder dreigend grijs
verder niets, het denken zwijgt zelfs even
Stilst
Tag: natuur
Bos
bomen blijven in oude lijven kijken
schudden bladerdek in ongeloof
blijf jij maar jakkeren en gaan mens
van niets naar nooit genoeg verdoofd
stilstaan geeft ruimte om te reiken
naar het rijke in al het ongezien
horen hoe licht kille harten warmt
je nietig en eenmalig mag bestaan
Daar
daar aan het eind ligt alles
wat ik zo graag wil kennen
tot plots hier waar ik loop
het zacht van nu verschijnt
Pauze
dan zit ik even voor mij uit alleen
mijmer wat over het al te besluiten
of nog een keer vooruit geschoven
en wat er verder maar voorbijkomt
Slaapkop
onderweg omsluit vanmorgen
ganzen vreten laatste resten zomer
jij ligt nog even voor je uit te dromen
nu ik zon deel met mijzelf alleen
Zoek
het valt me op hoe je valt
je draagt je lot tot aan je rot
kwijnt weg op eigen eindig
verloren in nooit geweest
Herfst
hij kruipt over mijn rug, de herfst
brengt bleek terug waar bruin zat
ruilt luide lach met oude tranen
graaft naar onderhuidse vragen
Drab
blad valt over van alles
zonder minzaam oordeel
blijft liggen tot aan drab
vergaat tot aan vergeten
verwordt tot nieuwe knop
Liever
liever leefde ik te paard
dagenlang onderweg
slapen onder sterren
met de tijd te genieten
te weten waar je wacht
onder dezelfde manen
in het gedeeld gelijk
Zelf
het geeft mij alles, deze leegte
alleen verdwijnen in verstiltenis
en verzwijgen wat zo voelbaar is
kom ik mijzelf zo heerlijk tegen