zo ver ik kijken kan
genieten van waarnaar
ik slechts wijzen kan
Horizon
Tag: natuur
Dooi
storm van water valt razend
op weg naar lager gelegen later
steenkoud, gesmolten vanuit
ooit vers gevallen vlokken
neem ook mijn twijfels mee
op uw reis naar diepe meren
laat ze vertraagd verdunnen
tot de resten van wat was
Vlucht
wat maakt dat de vogel zo betovert
is het de jaloezie
om wat hij tijdens vliegen ziet
en wat ik niet zie
het zo mooi kunnen fluiten
zonder ook maar één lip te hoeven tuiten
het op water kunnen landen
en dan drijven blijven
of het knapperige velletje
vol met alle smaak
Bij
doorlopend doolt door mijn romp
dat zagende gevoel
besta ik wel genoeg
zie ik wat er nu voor mij staat?
ben ik bij alles om mij heen
nog steeds alsmaar alleen, samen
met mijn denken zonder delen
danst gevleugeld woord dwaas
tot ik het verzuip in het diepe
drijf ik doelloos, lonkt begrijpen
aan de verte van drassig land
Tijd
de dag loopt langzaam weg
geeft gul waar ik om vraag
stilte slaapt naast schitterend
geen gepieker voor vandaag
Bui
onder vijftig tinten grijs
breekt de dag langzaam door
geeft zij mij waarom ik vraag
kom ik dichterbij dan ooit
Mute
door stil verdriet gestapt vanavond
haar tranen liepen over mijn goorteksjas
net nu ik weer een beetje vrolijk was
mijn piekeren een uur op mute stond
Koud
wakker geslagen
laat ik mij laven
met je straffe
vlakke vlagen
zal ik slaafs
je straf verdragen
spuw jouw wraak laf
in mijn naakte hals
verlaag eigenwaarde
tot enkel ziltig water
glashard, verstild
stilwit lijkt verslagen
Haast
hij sprong bijna uit zijn vel van schrik
oog in oog met mijn uitgelaten stabij
klonk in doodse stilte het startschot
van een lange race dwars over en door blubbersloten
opgesloten tussen zompig slapend graslandschap
lange hazensprongen hadden het op voorhand gewonnen
van de veel te korte poten
onder een naïeve tong uit haar bek
Bruinst
vandaag in overdaad
opgeladen
als de Tesla aan de paal
overladen
met een pas bevallen zon
lekker laven
zonder smeersels
overheerlijk ongezond